مطالعه و بررسی اهریمن و دیو در شاهنامه فردوسی

مسئله خیر و شر از مهمترین مفاهیمی هستند که همواره در طول تاریخ، زندگی انسان را جهتدار کردهاند. اصل مهم در اندیشه ی اساطیر ایران باستان، ستیز میان نیروهای اهریمنی با نیروهای اهورایی است که تمام جهان را آوردگاه این دو نیروی متخاصم میکند. تحت تاثیر این اندیشه در شاهنامه نیز به جنگ و ستیز میان این گروه ها پرداخته شده است. در شاهنامه شر و شرور در قالب شخصیتها و موجودات اهریمنی و مفاهیم و مضامین انتزاعی چون خشم، رشک، حسد، ستم، آزمندی و... که نمایانگر نیروهای شر و بدی است، توصیف و نمود پیدا کرده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی نیروهای شر و اهریمن در شاهنامه فردوسی است که جزو شاخصترین آثار کل دوران ادبی ایران محسوب میگردد، تا رهیافتی در شناخت هرچه بیشتر این نماد مهم در ادبیات حماسی و اساطیری باشد. پژوهش حاضر در پی یافتن پاسخ به پرسش که اهریمن در شاهنامه فردوسی دوران صفوی با چه صفات و ویژگیهایی توصیف شده است؟ انجام یافته است. روش توصیفی تحلیلی بوده و اطالعات از طریق منابع کتابخانه ای گردآوری شده است.