بررسی تطبیقی مفهوم فضا در ادبیات داستانی صادق هدایت متاثر از تفکرات اگزیستانسالیسم هایدگر

اگزیستانسیالیسم از مشهورترین مکاتب فلسفی و یکی از مهمترین حرکتهای فکری قرن بیستم است که ترجمان دلهره، یاس، بدبینی و پوچی بعد از جنگهای جهانی است؛ به طوریکه تاثیرات عمیقی بر ساختار ادراک فضا در علوم مختلف چون معماری، جامعه شناسی، روانشناسی و همچنین ادبیات داشته است. هایدگر برای نخستین بار از موضوع فضا به عنوان یک اگزیستانس پرده برمیدارد و با انگاره هایی مانند "دازاین" و "»خاطره"، تعریف نوینی از رابطه ی انسان و فضا را ارایه میکند. پژوهش حاضر برآن است تا به روش توصیفی-تحلیلی و با کنکاش در یکی از شاخصترین آثار صادق هدایت؛ بوف کور، به تطبیق نگرش خاص وی در فضاسازی و خلق شخصیت؛ در تطابق با نظریه های مرتبط با مفاهیم مکان و فضای اگزیستانسیال حاکم بر عصر خود بپردازد. این پژوهش با کنکاش در یکی از شاخصترین آثار صادق هدایت؛ بوف کور، و مروری بر نقاط عطف زندگی وی، در راستای پاسخگویی به این سوالات است که معیارها و فرآیندهای فضاسازی و شخصیت سازی در آثار هدایت چگونه رویکردهای فلسفه ی اگزیستانسیالیسم را القا میکند؟ و نمود مولفه های دازاین، فضا و زیست جهان هایدگر در فضای استعاری داستانی از چه جهاتی قابل مطالعه و بررسی هستند؟