اثر محافظتی ویتامین E بر تغییرات هیستوپاتولوژیکی فوق کلیه موش سفید کوچک آزمایشگاهی تحت درمان با سرترالین

سرترالین ازجمله داروهای ضدافسردگی می باشد که در رابطه با عوارض این دارو بر غدد فوق کلیوی اطلاعات زیادی در دسترس نیست.  مطالعه ی حاضر به منظور ارزیابی اثرات محافظتی ویتامین E در برابر آسیب های ناشی از سرترالین بر سرم و ساختار بافتی غدد فوق کلیوی در موش انجام پذیرفت.  40 سر موش نر بالغ به صورت تصادفی به هشت گروه پنج سری تقسیم شدند.  چهار گروه از موش ها ویتامین E را به میزان 100 واحد بین المللی به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی به مدت 42 روز دریافت نمودند.  به سه گروه از گروه های فوق بعد از دریافت ویتامین E به ترتیب داروی سرترالین به میزان 5، 10 و 20 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت خوراکی تجویز گردید.  سه گروه باقی مانده سرترالین را به میزان 5، 10 و 20 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن دریافت نمودند و یک گروه نیز به عنوان کنترل در نظر گرفته شد.  24 ساعت پس از آخرین تیمار، نمونه های خونی به منظور سنجش میزان MDA و TAC از طریق قلب جمع آوری گردیدند.  غدد فوق کلیوی از محوطه ی شکمی خارج و تغییرات هیستولوژی و هیستومورفومتری به وسیله ی میکروسکوپ نوری و دوربین دیجیتال مورد بررسی قرار گرفتند.  رنگ آمیزی های اختصاصی شامل تولوییدین بلو، پریودیک اسید شیف و تری کروم ماسون جهت مشخص کردن ماست سل ها، کربوهیدرات ها و میزان فیبروزی شدن در بافت غدد فوق کلیه انجام پذیرفت.  سرترالین به میزان 20 میلی گرم بر کیلوگرم باعث کاهش معنی داری در میزان TAC و افزایش معنی داری در قطر سلول های اسفنجی، میزان MDA و نیز ضخامت لایه های فاسیکولاتا و رتیکولاریس نسبت به گروه کنترل گردید.  در حالی که در ضخامت کپسول و لایه گلومرولوزا تغییرات معنی داری مشاهده نگردید.  در رنگ آمیزی های اختصاصی سرترالین باعث افزایش بافت فیبروزی شده ولی تغییر محسوسی در رابطه با میزان کربوهیدرات ها در بین گروه ها ایجاد نکرد.  تجویز ویتامین E به شکل قابل ملاحظه ای تغییرات مشاهده شده در فراسنجه های مذکور را بهبود بخشید.  چنین به نظر می رسد که ویتامین E با بهبود شاخص های بافتی و سرمی موجب کاهش سمیت سرترالین در غدد فوق کلیوی موش می گردد.