تاثیر اوقات فراغت ورزشی بر سازگاری اجتماعی و تصویر بدنی دانش آموزان استثنائی کشور و ارائه مدل عملیاتی

هدف از پژوهش حاضر، تاثیر اوقات فراغت ورزشی بر سازگاری اجتماعی و تصویر بدنی دانش آموزان استثنایی کشور و ارایه مدل عملیاتی بود.

روش این پژوهش توصیفی و همبستگی با استفاده از معادلات عملیاتی، از نظر هدف کاربردی و از نظر گردآوریاطلاعات میدانی بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی دانش آموزان دختر و پسر استثنایی کشور در 6 گروه با آسیبشنوایی، آسیب بینایی، معلول جسمی-حرکتی، چندمعلولیتی، کم توان ذهنی، و اختلال طیف اتیسم که در سال تحصیلی-1399 1398 در مقطع متوسطه دوم مشغول به تحصیل بودند، تشکیل داد. نمونه آماری پژوهش که با استفاده از جدولمورگان محاسبه و نحوه انتخاب آن به صورت تصادفی ساده بود، شامل 367 نفر شد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش،پرسشنامه های اوقات فراغت ورزشی زمانی) 1397 (، تصویر بدنی) MBSRQ (کش و پروزینسکی) 1990 (و سازگاری اجتماعیبل) 1961 (بود. جهت تحلیل داده ها از تحلیل واریانس و جهت آزمون مدل از معادلات عملیاتی استفاده شد.

نتایج تحلیل واریانس، رابطه خطی بین اوقات فراغت ورزشی با سازگاری اجتماعی و تصویر بدنی را تایید کردو نتایج آزمون مدل عملیاتی نشان داد که در آزمودنی های هر 6 گروه، اثر اوقات فراغت ورزشی بر تصویر بدنی و درآزمودنی های چند معلولیتی و اختلال طیف اتیسم، اثر اوقات فراغت ورزشی بر سازگاری اجتماعی معنادار بود.

بر این اساس، طراحی و برنامه ریزی مناسب در جهت پر کردن اوقات فراغت ورزشی دانش آموزان استثناییجهت بهبود اجتماعی شدن آنها و تصویر بدنی مثبت توصیه می شود.