مقایسه اثر پروبیوتیک با آنتی ‏بیوتیک بر عمل کرد، میکروبیولوژی روده، ریخت شناسی پرزهای روده کوچک و فراسنجه های خونی بلدرچین ژاپنی

مصرف بی رویه آنتی ‏بیوتیک موجب مقاومت آنتی‏بیوتیکی و انتقال ژن های مقاوم آنتی بیوتیک ها از حیوان به میکروب های انسانی می شود، بنابراین باید جایگزین هایی را برای آن معرفی کرد که آزمایش حاضر با همین هدف انجام شده است. از 420  قطعه بلدرچین ژاپنی یک روزه به مدت 35 روز در قالب طرح کاملا تصادفی با 7 تیمار، 3 تکرار و 20 قطعه جوجه در هر تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره‏ی شاهد و سه سطح پروتکسین و ویرجینامایسین 10 درصد (25/0، 5/0 و 75/0 درصد) بودند. در کل دوره پرورش، مقدار خوراک مصرفی تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی حاوی پروتکسین و ویرجینامایسین، نسبت به شاهد کاهش یافت (05/0>P). اثر پروتکسین بر وزن زنده، لاشه آماده طبخ و میانگین افزایش وزن روزانه معنی دار بود، به طوری که در تیمارهای حاوی پروتکسین وزن زنده و لاشه آماده طبخ بالاتر از شاهد بود (05/0>P). تیمار حاوی 25/0 درصد پروتکسین بالاترین وزن زنده و وزن لاشه آماده طبخ را داشت (05/0>P). غلظت فرآسنجه های خونی گلوکز، کلسترول، تری‏گلیسرید، لیپوپروتیین های با دانسیته بالا، پایین و بسیار پایین و نیتروژن اوره ای خون تحت تاثیر قرارگرفتند (05/0>P). کل کلونی های میکروارگانیسمی در جیره حاوی 75/0 درصد پروتکسین یا 5/0 درصد ویرجینامایسین بالاتر از شاهد بود (05/0>P). جیره های حاوی پروتکسین و ویرجینامایسین منجر به افزایش تعداد کلونی‏های باکتری‏های مفید، کاهش ایکولای، حذف سالمونلا و افزایش ارتفاع، عرض و عمق کریپت پرزهای ایلیوم و ژژنوم نسبت به شاهد شدند (05/0>P)، بنابراین اثر پروبیوتیک نه تنها با آنتی بیوتیک برابری کرد، بلکه در مواردی اثرات بهتر و مفیدتری نیز داشت، پس می توان استفاده از پروبیوتیک پروتکسین را به جای آنتی بیوتیک ویرجینامایسین در جیره پیشنهاد کرد.