بررسی سمیت سلولی نانوذرات الماس بر روی سلول های سرطان سینه (MCF-7) و لنفوسیت و میانکنش آنها با آلبومین سرم انسانی با استفاده از روش های طیف سنجی

استفاده از نانومواد کربن، برای اهداف مختلف زیست پزشکی در زمینه های تشخیص و درمان کاربرد فراوانی دارد. این مطالعه به منظور بررسی نوع تعامل نانوذرات الماس با پروتیین آلبومین و همچنین بررسی سمیت سلولی نانوذرات الماس در سلول سرطان سینه (MCF-7) و سلول لنفوسیت انجام شد.

به منظور بررسی تعامل نانوذرات الماس با پروتیین آلبومین، تکنیک های طیف سنجی دورنگ نمایی دورانی، طیف سنجی Visible-UV و طیف سنجی فلورسانس طبق دستورالعمل صورت گرفت. به منظور بررسی سمیت نانوذرات بر روی سلول های سرطان سینه (MCF-7) و سلول لنفوسیت تست MTT، LDH، آپوپتوز مطابق دستورالعمل انجام شد.

 نتایج تست MTT  نشان داد بیشترین سمیت سلولی نانوذرات الماس بر روی سلول های سرطان سینه (MCF-7) در غلظت 50 و 100 میکروگرم در میلی لیتر است که میزان زنده ماندن سلول ها را به ترتیب به 2/53% - 3/49% (01/0<p) و 68.4% - 3/64% (001/0p<) نسبت به گروه کنترل کاهش داد. درحالی که تاثیری در کاهش میزان زنده ماندن سلول های لنفوسیت نشان نداد. نتایج تست LDH نشان داد که نانوذرات برخلاف سلول های لنفوسیت منجر به افزایش میزان نشت لاکتات دهیدروژناز و القاء آپوپتوز در سلول سرطان سینه (MCF-7) می شود. پژوهش های طیف سنجی فلورسانس جابه جایی به سمت طول موج های کوتاه تر و کاهش شدت نشر ماکزیموم در اثر افزایش غلظت نانوذرات را نشان داد. این تغییر در ویژگی فلورسانس پروتیین آلبومین حاکی از این است که نانو ذرات الماس با پروتیین آلبومین کمپلکس تشکیل می دهد. دمای نیمه ذوب آلبومین در حالت آزاد برابر با 61 درجه سانتی گراد است و دمای نیمه ذوب در حضور نانوذرات الماس به 58 درجه سانتی گراد کاهش یافت.

نانوذرات الماس منجر به کاهش زنده ماندن سلول های سرطانی می شوند درحالی که تاثیری در کاهش زنده ماندن سلول های لنفوسیت نداشت. همچنین این نانوذرات با تغییر ویژگی های ساختاری پروتیین آلبومین منجر به تغییر عملکرد آن می شوند.