پیش بینی تاثیر سنجش خانواده بر اختلالات رفتاری با میانجیگری خودپنداره در نوجوانان

نوجوانی یکی از مهم ترین دوره های زندگی است. در این دوره تغییرات فیزیولوژیکی وروانی موجب بروز تحولات عمیق در فرد می گردد، بنابراین هدف از  پژوهش  حاضر، پیش بینی تاثیر سنجش  و ارزیابی خانواده  به واسطه خودپنداره بر اختلالات رفتاری نوجوانان دختر و پسر 12 تا 15 ساله شهر تهران بود.

در این پژوهش توصیفی پیمایشی، جامعه آماری شامل کلیه نوجوانان دختر و پسر 12 تا 15 ساله مشغول به تحصیل در مقطع تحصیلی متوسطه دوره اول شهر تهران بود که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای و در دسترس  تعداد 629 نفر (تعداد 309 پسر و 320 دختر) به عنوان نمونه آماری در نظر گرفته شد. از پرسشنامه های سنجش خانواده، اختلالات رفتاری، خودپنداره برای گردآوری اطلاعات استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و مدل سازی معادلات ساختاری استفاده شد.

 اثر غیر مستقیم سنجش خانواده به واسطه خودپنداره، همدلی و شادکامی بر اختلالات رفتاری برابر 08/0 و اثر کل آن 15/0 بود. در میان ابعاد عملکرد خانواده، بین  نقش ها با مشکلات توجه، پرخاشگری اجتماعی و اضطراب- گوشه گیری رابطه معناداری مشاهده نشد (05/0<P). همچنین بین  همراهی عاطفی با مشکلات توجه و پرخاشگری اجتماعی نیز رابطه معناداری مشاهده نشد (05/0<P)؛ ولی بین سایر متغیرها روابط مثبت و معناداری دیده شد. (05/0>P) و اثر غیرمستقیم عملکرد خانواده بر اختلالات رفتاری با نقش واسطه ای خودپنداره  نیز معنادار است (05/0≥P).

بر اساس نتایج پژوهش، به نظر می رسد که با بهبود عملکرد خانواده، اختلالات رفتاری در نوجوانان کاهش می یابند و بالعکس و عملکرد  خانواده با افزایش خودپنداره می تواند اختلالات رفتاری را کاهش دهد.