راهکارهای آهنگسازی بر اساس موسیقی ایرانی برای پیانو با نگاهی بر قطعه پردازش روی یک نت، یک آکورد، یک موتیف، یک تم (پنج قطعه برای پیانو) از محمدرضا درویشی

آهنگ سازان راهکارهای متفاوتی برای آهنگ سازی براساس موسیقی ایرانی درپیش گرفته اند. پرسش اساسی بدین شرح است که عناصر موسیقی ایرانی چگونه در بافت چندصدایی قطعه نمود یافته اند؟ فرض بر آن است که ارتباطی قابل توصیف بین عناصر مدال موسیقی ایرانی هم چون فاصله ساختاری و هارمونی مورداستفاده وجود دارد. دراین میان، به نظر می رسد محمدرضا درویشی در پی تحقیقاتش در ساختار موسیقی ایرانی، رویکرد هارمونیک و پلی فونیک خاصی را دنبال کرده باشد که می تواند راهکارهایی مناسب را برای بهره گیری از عناصر موسیقی ایرانی باشد، به طوری که درعین به کارگیری بیانی نو، عنصر انسجام را نیز در قطعه تامین کند. روش تحقیق این نوشته از نوع توصیفی- تحلیلی و از نوع کیفی بوده و برای توصیف ارتباطات بین موتیف ها (به ویژه جنبه های فاصله ای) از روش آلن فرت بهره گرفته است. پس از بررسی اثر پنج قطعه برای پیانو: پردازش روی یک نت، یک موتیو، یک آکورد، یکتم می توان نتیجه گرفت که آهنگ ساز از نوعی رویکرد پلی مدال بهره برده است، به طوری که ساختار آکوردها مبتنی بر فواصل ساختاری در یک مد هستند. در این اثر تاکید بر روی فواصل ساختاری مد دشتی (تعدیل شده) بوده با آن هم چون سلول 4-3 و به صورت آتنال آزاد برخورد کرده است. علاوه برآن می توان استفاده از مدها را به صورت پلی کورد نیز مشاهده کرد.