پیامدهای به‏ کارگیری استراتژی های سازگاری کشاورزان سیستان در مقابله با خشکسالی: تاب آوری و زیست پذیری

خشکسالی های اخیر نگرانی های گسترده ای را در سراسر جهان برای تولید محصولات کشاورزی و غذا ایجاد کرده است. با توجه به اینکه بخش کشاورزی بزرگ ترین مصرف کننده آب در ایران است و کشاورزان به عنوان مهم ترین افراد آسیب پذیر از خشکسالی محسوب می شوند، به کارگیری استراتژی های سازگاری با خشکسالی تاب آوری و زیست پذیری آن ها را دستخوش تغییر می‏ نماید. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی تاثیر استراتژی های سازگاری با خشکسالی بر تاب آوری و زیست پذیری کشاورزان بود. این مطالعه در بین کشاورزان منطقه سیستان (6000=N) انجام شد. با استفاده از نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای، 361 کشاورز به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. ابزار سنجش در این مطالعه، پرسشنامه بود که با بهره ‏گیری از نظرات متخصصان دانشگاهی و همچنین به استناد شاخص روایی سازه (AVE)، روایی شکلی و محتوایی آن در سطح مطلوب برآورد گردید. همچنین از شاخص‏ های آلفای کرونباخ و پایایی ترکیبی نیز برای سنجش پایایی پرسشنامه، بهره گرفته شد که در حد مطلوب بدست آمد. پردازش داده‏ ها با استفاده از نرم‏ افزارهای SPSSwin23 و AMOS22 صورت گرفت. نتایج پژوهش مشخص نمود که میانگین زیست پذیری کالبدی و محیط زیستی، واکنش و بازتوانی و بازسازی از متوسط بازه متغیرها کوچک تر است. همچنین، یافته های حاصل از مدل‏ سازی معادلات ساختاری نشان داد به ترتیب 45/8 و 38/7 درصد از تغییرات زیست پذیری و تاب آوری کشاورزان با شرایط خشکسالی، وابسته به استراتژی های سازگاری به کار گرفته شده، توسط آن ها است.