بررسی مقایسه ای فرسودگی شغلی در اساتید و دستیاران رشته طب اورژانس مراکز آموزشی درمانی وابسته به دانشگاه های علوم پزشکی کشور

فرسودگی شغلی به عنوان یکی از مشکلات مشاغل پر استرس نظیر پزشکی، اثرات فراگیری بر عملکرد افراد می گذارد. علیرغم وجود سطوح بالای فرسودگی شغلی در اساتید و دستیاران رشته طب اورژانس، در ایران مطالعات کمی در زمینه بررسی و مقایسه این مفهوم در دو گروه مذکور انجام شده است. لذا این پژوهش با هدف مقایسه فرسودگی شغلی در اساتید و دستیاران رشته طب اورژانس مراکز آموزشی درمانی وابسته به دانشگاه های علوم پزشکی کشور انجام شده است.

در این مطالعه مقطعی- تحلیلی پرسشنامه 22 سوالی مسلچ 1981 (MBI-22) به همراه پرسشنامه ای در مورد مشخصات دموگرافیک واحدهای مورد پژوهش استفاده قرار گرفت. روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی  از سراسر ایران بود.  داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی استیودنت مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و کای اسکویر و از طریق نرم افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل شدند.

در مجموع 81 استاد و 95 دستیار در پژوهش حاضر شرکت کردند. نتایج این پژوهش نشان داد که میانگین مولفه مسخ شخصیت اساتید 22/80±54/05 و دستیاران 24/73±51/73، میانگین مولفه خستگی هیجانی اساتید 14/77±33/40 و دستیاران 13/20±32/84 و میانگین مولفه فقدان موفقیت فردی اساتید 10/23±39/41 و دستیاران 0/98±9/56 بود. در هر سه مولفه مذکور بین امتیاز اساتید و دستیاران تفاوت معنی داری وجود نداشت. بر اساس مدل رگرسیون فرسودگی شغلی در گروه دستیاران طب اورژانس با متغیرهای جنسیت (0/02 =P) و داشتن فرزند (0/02 =P) و تعداد ویزیت بیمار در ماه (0/08 =P) ارتباط معنی داری وجود داشت.

بر اساس یافته های حاصله، میزان فرسودگی شغلی در اساتید و دستیاران رشته طب اورژانس زیاد است و این موضوع علاوه بر تحت تاثیر قرار دادن کیفیت خدمات ارایه شده به مددجویان، فرآیندهای آموزشی این رشته را تحت الشعاع قرار داده و موجب اختلال در اجرای بهینه این فرآیندها  می شود. بدیهی است، بر اساس برنامه دوره آموزشی این دستیاران لازم است اصلاحات لازم برای کاهش فرسودگی شغلی و بهبود کیفیت زندگی انجام شود.