تاثیر واکداری بر طول گیرش، طول واک و طول واکه در همخوان های انسدادی و سایشی زبان ترکی گونه تبریزی

واک‏داری یکی از مشخصه‏ های صوت ‏شناختی مهم در تمایز همخوان‏ها در بسیاری از زبان‏ها به شمار می‏آید. در این پژوهش به مطالعه صوت‏شناختی همخوان‏های سایشی و انسدادی زبان ترکی تبریزی پرداخته شد. بدین منظور پارامترهای زمان بنیان ازقبیل طول گیرش، طول واک در منطقه گرفتگی و طول واکه قبل از همخوان‏های انسدادی و سایشی زبان ترکی آذری در جایگاه بین دو واکه (VCV) سنجیده شد. در پژوهش حاضر تلاش شد تا به این پرسش پاسخ داده شود که چگونه تمایز واک‏داری همخوان‏های انسدادی و سایشی زبان ترکی بر پارامترهای زمانی تاثیر می‏گذارد. چهارده گویشور ترک زبان تبریزی دوازده کلمه منتخب از واژه‏های رایج در زبان ترکی آذری را به صورت تک کلمه سه بار تکرار کردند. نتایج تحقیق نشان می‏دهد که هر سه پارامتر زمانی به عنوان سرنخ‏های بالقوه در ایجاد تمایز همخوان‏های سایشی واک‏دار و بی‏واک این زبان محسوب می‏شوند. نتایج مرتبط با همخوان‏های انسدادی نیز حاکی از آن است که تنها دو پارامتر طول واکه و طول واک را می‏توان در تمایز واک‏داری همخوان‏های انسدادی زبان ترکی درنظر گرفت. نتایج حاصل برای طول بست این همخوان‏ها ثابت کرد که اختلاف معناداری بین طول بست انسدادی‏های واک‏دار و بی‏واک وجود ندارد و این پارامتر را نمی‏توان یک سرنخ تمایزدهنده واک‏داری در انسدادی‏های زبان ترکی آذری برشمرد.