به کارگیری روش تک سنسوری ثابت در آشکارسازی زیردریایی با استفاده از رد حرکت مغناطیسی

پردازش سیگنال مغناطیسی غیر فعال ارسالی توسط شناورهای متحرک سطحی و زیر سطحی یکی از به روز ترین و موثرترین روش های سنجش از دور جهت تشخیص وجود این شناورها میباشد. میدان مغناطیسی زمین، رسانایی الکتریکی آب دریا و قانون القای الکترومغناطیسی در اثر حرکت یک رسانا درون میدان مغناطیسی، سه مولفه هستند  که توانایی آشکارسازی حرکت شناور در دریا را به ما میدهند. حرکت شناور در آب دریا که یک رسانای الکتریکی است، باعث ایجاد تغییراتی در الگوی میدان مغناطیسی زمین میگردد که به ناهنجاری  ژیومغناطیسی معروفند و آشکارسازی این ناهنجاری منجر به آشکارش شناور متحرک میشود.

در این مقاله یک مدل ریاضی جهت بررسی تغییرات این نوع الگوی مغناطیسی در آب های با عمق محدود ارایه می شود که رابطه این نا هنجاری با پارامترهای محیطی و شکل هندسی جسم شناور را بیان می کند. آشکارسازی زیردریایی به روش تک سنسوری ثابت، معرفی شده و مزایای آن نسبت به تکنیک آشکارسازی هوابرد برشمرده میشود..

مقدار حداقل فرکانس نمونه برداری سنسور ارایه میشود و از آنجا که جهت آشکارسازی زیردریایی ها از فواصل بیشتر، دریافت بیشترین میزان ناهنجاری مغناطیسی لازم است، نشان داده میشود که همیشه یک عمق بهینه وجود دارد که با قرار دادن حسگر مغناطیسی در آن عمق، بیشترین میزان دامنه ناهنجاری مغناطیسی قابل دریافت است

 آنالیز عددی برای یک زیردریایی نشان میدهد که این عمق بهینه با  افزایش سرعت زیردریایی ، افزایش می یابد و برای سرعت های کمتر از  10 متر بر ثانیه، این عمق بهینه کمتر از 6 متر بوده و به عمق دریا وابسته نمیباشد.