بررسی محتوایی و سبکی کهنترین حماسه عاشقانه هند (رامایانا) براساس ترجمه منظوم ملا مسیح پانی پتی

رامایانا (سروده والمیکی) یکی از کهنترین حماسه های هندی است که بین قرون 3 تا 5 قبل از میلاد سروده و بعدها بصورت منظوم و منثور بازگردانی شده است. ملا مسیح پانی پتی، در سال (1050 ه. ق) این حماسه هندی را به نظم بازآفرینی کرده است؛ درحقیقت مسیح این منظومه را در پاسخ به منتقدانی نگاشت که او را بخاطر اشتغال به سرایش منظومه رام وسیتا، نجس و کافر میدانستند. ابیات این منظومه ارزش ادبی درخور توجهی داشته و در سرایش نعت، سرمشق شاعران زیادی پس از وی گردیده است. هدف از این پژوهش، بررسی ویژگیهای سبکی منظومه رامایانا است.

پژوهش حاضر براساس شیوه اسنادی (کتابخانه) و بر پایه مطالعه مستقیم ابیات رامایانای منظوم مسیح و کتاب‌های مرتبط با آن بوده است. برای انجام این پژوهش، ویژگیهای سبکی و محتوایی منظومه حماسی رامایانا، استخراج شده و بطور مختصر و مفید مطرح گشته است.

رامایانای مسیح تلفیقی از سبکهای خراسانی، عراقی و هندی است. حماسه و مصطلحات حماسی و پهلوانی را از سبک خراسانی به ارث برده، لطافتها، سوز و گداز و تغزل را از سبک عراقی و صید معانی بیگانه و نازک خیالیهای غریب آن، یادگار سبک هندی است که البته سهم سبک هندی در این میانه بیش از سایر سبک‌هاست.

این منظومه سرشار از بنمایه و باورهای اساطیری است و همچنین دارای مضامینی چون عرفان نظری، شطحیات، عشق، مفاهیم اخلاقی و باورهای عامیانه است. جناس و تکرار در حوزه بدیع لفظی، تشبیه و پس از آن استعاره، کنایه، ایجاز، تلمیح، ارسال‌المثل و تمثیل در حوزه بدیع معنوی از برجسته ترین آرایه های ادبی در این منظومه هستند. از جمله ویژگیهای زبانی این منظومه، بهره گیری از ویژگیهای دستوری و زبانی سبک خراسانی است.