تربیت لقمانی در سیره امامین انقلاب اسلامی، در رهیافت قرآن کریم

شکوفا سازی قابلیت های درونی انسان از طریق تزکیه و پیرایش موانع تربیت، اصلی ترین رویکرد قرآن در جامعه سازی و فردسازی است. خداوند با شناخت زوایای وجودی انسان، با هدف درونی ساختن آموزه های دینی و تربیتی، از روش های متفاوتی در تعلیم و تزکیه بهره برده است. اهم این روش ها در حوزه تربیت اخلاقی فرد و اجتماع، منحصر در چهار روش تربیتی است، که قرآن کریم به جهت ضریب نفوذ و تاثیرگذاری بیشتر، از روش انذار معطوف به فاعل(تربیت لقمانی) به نحو شایسته ای استفاده نموده است. قاعده لقمانی مجرای بیان سرگذشت اقوام مختلف و مبنای تربیت اخلاقی جامعه اسلامی در آیات قرآن است. امامین انقلاب اسلامی ایران ضمن آگاهی کامل از روش های تربیتی قرآن و فرآیندهای موثر آن در جامعه سازی و تربیت فردی امت اسلامی، با بهره مندی حداکثری از این قاعده، نقش موثری در تقویت درون مایه های اعتقادی و ایمانی آحاد جامعه و پیروزی بر دشمنان، ایفا نموده اند. هدف از پژوهش حاضر؛ تبیین روش مختار امامین انقلاب اسلامی با نگاهی نو، در بستر تربیت لقمانی در رهیافت قرآنی است که به عنوان روش بسیار تاثیر گذار، در تربیت انسان بشمار می آید. واژگان کلیدی: تربیت لقمانی، انذار و تبشیر، عبرت، امامین انقلاب، رهیافت.