پهنه بندی فضایی اسکان موقت با تحلیل سلسله مراتبی فازی و همپوشانی وزنی (مطالعه موردی: شهر تبریز)

اصلی ترین نیاز آسیب دیدگان ناشی از حوادث طبیعی، تامین مسکن علی الخصوص تعیین محل اسکان موقت در شرایط بحران می باشد. بعد از وقوع حادثه، نمی توان سریعا مکان های مناسب برای آسیب دیدگان را تهیه دید، باید قبل از وقوع چنین بحران هایی برنامه ریزی صحیح به منظور تعیین محل های اسکان موقت انجام گیرد تا بتوان زیرساخت های لازم را فراهم نمود و در صورت وقوع حادثه در شرایط بحران، امکان برقراری سریع اردوگاه ها برای آسیب دیدگان میسر گردد. در این تحقیق برای تعیین مکان بهینه اسکان موقت شهر تبریز معیارهایی مختلفی همچون تاثیر مراکز درمانی، آتش نشانی، گسل، جایگاه های سوخت، تاسیسات زیربنایی، بافت فرسوده، عوارض زمین و مسیل در نظر گرفته شده است. معیارهای مورد نظر یکبار توسط کارشناسان و بار دیگر توسط خبرگان این حوزه در قالب پرسش نامه تکمیل گردیده اند، سپس با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی فازی اوزان نهایی هر معیار مشخص شده است. کارشناسان به معیار نزدیکی به بافت فرسوده و خبرگان به معیار دوری از گسل بالاترین وزن را اختصاص دادند. معیارهای دوری از سایت مخاطره آمیز و رودخانه نیز مورد اهمیت خاص هر دو گروه بوده است. در انتها اوزان نهایی نظرات کارشناسان و خبرگان حاصل از تحلیل سلسله مراتبی فازی در نرم افزار Arc GIS وارد شده و با استفاده از همپوشانی وزنی نقشه های مربوطه تهیه گردیده است. نتایج نشان می دهد که قبل از وقوع حادثه بخش غربی شهر فضای مناسبی برای اسکان موقت دارد و بعد از وقوع حادثه بیشتر بخش مرکزی شهر مستعد احداث سایت اسکان هستند. در ضمن با مقایسه نقشه های آسیب-پذیری شهر تبریز، مکان های ضروری احداث سایت اسکان موقت اولویت بندی گردید.