نقش واسطه ای راهبردهای مقابله‫ ای در رابطه خودشفقت‫ ورزی با تبعیت از درمان در بیماران قلبی- عروقی

تبعیت از درمان، از عوامل اصلی دستیابی به حداکثر کارآیی بالینی است. به نظر می‫رسد خودشفقت‫ ورزی و راهبردهای مقابله ای بیماران، می ‫توانند در بهبود تبعیت از درمان تاثیرگذار باشند. پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش واسطه ای راهبردهای مقابله ای در رابطه خودشفقت ورزی با تبعیت از درمان در بیماران قلبی عروقی انجام شد.

این پژوهش از نوع تحقیقات همبستگی به روش معادلات ساختاری بود. تعداد 234 نفر از بیماران قلبی- عروقی مراجعه کننده به مرکز تخصصی قلب شهید مدنی تبریز در بهار 1400 بصورت نمونه های در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مقیاس خودشفقت ورزی ریس و پرسشنامه مقابله با موقعیت‫های استرس‫زای اندلر و پارکر و تبعیت از درمان مدانلو، جمع آوری و با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر) و با بکارگیری نرم افزار SPSS-24 و AMOS-24 تحلیل گردیدند.

نتایج نشان داد که خودشفقت ورزی و راهبرد مقابله ای مساله محور روی تبعیت از درمان، تاثیر مستقیم و مثبت داشت (0/001>p). در حالی که تاثیر مستقیم و منفی راهبرد هیجان محور و اجتنابی روی تبعیت از درمان مشاهده شد (0/001>p). همچنین خودشفقت ورزی بر راهبرد مساله محور (0/001>p) اثر مستقیم، مثبت و معنادار و بر راهبردهای هیجان محور و اجتنابی (0/001>p) اثر مستقیم، منفی و معنادار داشت. در ادامه نتایج آزمون سوبل نشان داد که خودشفقت ورزی بواسطه راهبردهای مقابله ای (راهبرد مساله محور، 0/19=β؛ راهبرد هیجان محور، 0/08=β؛ راهبرد اجتنابی، 0/11=β)، تاثیر غیرمستقیم، مثبت و معنادار روی تبعیت از درمان داشته است (0/001>p).

نتایج تایید کردند که خودشفقت ورزی به واسطه راهبردهای مقابله ای، موجب افزایش تبعیت از درمان می‫گردد. با توجه به یافته های بدست آمده، می‫توان برنامه های آموزشی که بر خودشفقت ورزی و بکارگیری راهبردهای مقابله ای سازگارانه بیماران تاثیرگذار باشد، تدارک دید.