مقایسه اثربخشی روش های رفتاردرمانی دیالکتیکی همراه با دارو درمانی و دارو درمانی بر تنطیم هیجان، خودکنترلی و انعطاف پذیری شناختی در افراد مبتلا به اختلال دو قطبی

هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر رفتاردرمانی دیالکتیکی همراه با دارودرمانی و دارودرمانی بر تنظیم هیجان، خودکنترلی و انعطاف پذیری شناختی در افراد مبتلابه اختلال دوقطبی است.

این پژوهش به روش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون دوگانه بوده و جامعه آماری آن را کلیه بیماران دارای اختلال دوقطبی مراجعه کننده به درمانگاه ابن سینا مشهد در سال 1399 تشکیل داده اند که30 نفر از آن ها به روش نمونه گیری در دسترس و بر اساس ملاک های ورود به پژوهش انتخاب شده و به تصادف در دو گروه 15 نفره آزمایش A و B تقسیم شدند. ابزارهای این پژوهش شامل پرسشنامه تنظیم هیجانی گارنفسکی، انعطاف پذیری شناختی دنیس و همکاران و خودکنترلی تانجی بوده و گروه آزمایش A به مدت 8 جلسه 60 دقیقه ای به صورت یک جلسه در هفته، ضمن مصرف داروی لیتیوم کربنات، تحت رفتاردرمانی دیالکتیکی، قرار گرفتند و گروه آزمایش B در همین مدت تنها به استفاده از مصرف داروی لیتیوم کربنات اقدام نمودند و برای استنباط از فرضیه از تحلیل کوواریانس استفاده شد.

نتایج نشان داد بین رفتاردرمانی دیالکتیکی همراه با دارودرمانی و دارودرمانی بر تنظیم هیجان، خودکنترلی و انعطاف پذیری شناختی در افراد مبتلابه اختلال دوقطبی تفاوت وجود دارد و تاثیر رفتاردرمانی دیالکتیکی همراه با دارودرمانی بیشتر است(0/01˂P).

نتایج این پژوهش نشان می دهد که می توان از این رویکرد درمانی در همراهی با دارودرمانی، در کاهش مشکلات بیماران دوقطبی استفاده برد.