مقایسه اثربخشی درمان حضوری و واقعیت مجازی متمرکز بر شفقت روی فرسودگی زناشویی

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر درمان های حضوری و واقعیت مجازی متمرکز بر شفقت، روی کاهش فرسودگی زناشویی بود. مطالعه، کاربردی و از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل مردان متاهل شرکت فولاد مبارکه اصفهان با نشانگان فرسودگی زناشویی در سال 1399 بودند. سی نفر از آن ها انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه درمان حضوری، درمان واقعیت مجازی و کنترل (سه گروه ده نفره) جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش، شامل پرسشنامه فرسودگی زناشویی (CBQ)، درمان های حضوری و واقعیت مجازی متمرکز بر شفقت بود که به صورت انفرادی و در هفت جلسه 45 دقیقه ای ارایه شدند. تحلیل داده ها از طریق آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، در نرم افزار SPSS.26 انجام شد. نتایج نشان داد هردو درمان موجب کاهش فرسودگی زناشویی و مولفه های آن می شوند (05/0 > p) و درمان حضوری در مقایسه با درمان واقعیت مجازی در فرسودگی زناشویی، بر مولفه خستگی روانی و خستگی جسمانی تاثیر بیشتری دارد، اما در مولفه خستگی عاطفی، هردو درمان اثربخشی یکسانی دارند؛ ضمن اینکه درمان واقعیت مجازی، بر خستگی جسمانی اثر معناداری ندارد (05/0 < p). همچنین نتایج نشان دهنده ماندگاری هردو درمان در مرحله پیگیری بود. با توجه به تایید کارایی واقعیت مجازی در درمان فرسودگی، می توان از این فناوری در زمینه مسئله فرسودگی زناشویی بهره جست.