روایت شناسی هفت خوان اسفندیار بر اساس نظریه ژرار ژنت

روایت، توصیف رویدادهای یک داستان به اشکال مختلف (شعر، قصه و...) است و روایت شناسی دانشی است که شیوه های روایت و ساختار آن را تحلیل و بررسی می کند. ژرار ژنت به عنوان یک محقق و یکی از نظریه پردازان موثر در علم روایت شناسی اسلوب های جامعی از تحلیل روایت ارایه می دهد. با توجه به عناصر روایی ژرار ژنت در این پژوهش سعی بر آن است که داستان هفت خوان اسفندیار براساس این عناصر بررسی شود تا ساختار و سازوکار آن و فنونی که فردوسی در این اثر خود به کار گرفته است مشخص شود. تحقیقات و بررسی های صورت گرفته نشان می دهد که در داستان هفت خوان اسفندیار از بین مولفه ها و عناصر روایی ژنت، مولفه نظم (گذشته نگری، آینده نگری و زمان پریشی) کاربرد کمی داشته است و فقط نمونه هایی از گذشته نگری و آینده نگری در آن به چشم می خورد، مولفه بسامد در طول داستان به وفور یافت می شود و مولفه های دیگر (تداوم، وجه و لحن) نیز فقط در بخش هایی از داستان به کار گرفته شده است. بنابراین می توان چنین استنباط کرد که در هفت خوان، فردوسی توانسته است با خلق اثری یک دست و با بهره گیری از شیوه های ساختاری روایت، بیشترین تاثیر را در ذهن و روان مخاطب داشته باشد.