اثر لیگاسیون عصب نخاعی پس از تمرینات استقامتی بر بیان ژن های MST1 و MAFbx عضله پلانتاریس موش های صحرایی نر نژاد ویستار

با توجه به کاهش توده عضلانی در شرایط بی باری مکانیکی و نقش ژن های MST1 و MAFbx در برخی از مدل های آتروفی عضلانی، در پژوهش حاضر اثر کاهش فعالیت بدنی به شکل لیگاسیون عصب نخاعی پس از یک دوره تمرین استقامتی بر بیان این ژن ها در عضله پلانتاریس موش های صحرایی نر نژاد ویستار بررسی شد.

 در این مطالعه تجربی تعداد 16 سر موش صحرایی به روش تصادفی ساده به دو گروه مساوی تقسیم شدند: 1) گروه کنترل- لیگاسیون عصبی و 2) گروه تمرین استقامتی- لیگاسیون عصبی. مدت برنامه تمرینی، شش هفته و هر هفته چهار جلسه و با شدت متوسط (70-60 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه) بود. جهت ایجاد مدل لیگاسیون عصبی، ابتدا موش ها با سدیم پنتوباربیتول بیهوش شده و سپس عصب پنجم کمری نخاعی آن ها به طور محکم گره زده شد. مدت پروتکل لیگاسیون عصبی، چهار هفته بود. پس از آخرین روز از ایجاد مدل لیگاسیون عصبی، عضله پلانتاریس استخراج شد. به منظور اندازه گیری بیان mRNA ژن های مورد نظر از روش کمی PCR استفاده شد.

در بیان ژن MST1 در گروه تمرین استقامتی- لیگاسیون عصبی نسبت به گروه کنترل- لیگاسیون عصبی افزایش معنی داری مشاهده نشد (0/05<P). در بیان ژن MAFbx در گروه تمرین استقامتی- لیگاسیون عصبی نسبت به گروه کنترل- لیگاسیون عصبی افزایش معنی داری مشاهده شد (0/05>P).

یافته های پژوهش حاضر نشان داد که فعالیت کاهش یافته به شکل لیگاسیون عصبی پس از تمرین استقامتی می تواند منجر به ایجاد اثرات مخربی بر دستگاه عضلانی و ظهور نشانه های آتروفی عضلانی گردد.