تظاهرات بالینی، آزمایشگاهی و هیستوپاتولوژیک، یافته های الاستوگرافی و پیامد درمان در بیماران هپاتیت اتوایمیون شهرستان ساری

هپاتیت اتوایمیون یک بیماری التهابی مزمن کبدی با علت ناشناخته با ارجحیت وقوع در زنان می باشد. هدف از این مطالعه بررسی تظاهرات بالینی، آزمایشگاهی و هیستوپاتولوژیک، یافته های الاستوگرافی و پیامد درمان در بیماران هپاتیت اتوایمیون و بررسی عوامل مختلف در پاسخ به درمان در شهرستان ساری بود.

 این پژوهش یک مطالعه توصیفی است که در آن اطلاعات دموگرافیک، بالینی، هیستوپاتولوژی، آزمایشگاهی و الاستوگرافی 136 بیمار هپاتیت خودایمن مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ره) و کلینیک های تخصصی گوارش ساری طی سال های 1398 تا 1400 در یک پرسش نامه از پیش طراحی شده ثبت شد.

نتایج نشان داد در بررسی ارتباط عوامل دموگرافیک، ازمایشگاهی، هیستوپاتولوژیک، الاستوگرافیک و بالینی با پاسخ به درمان تنها PT و PLT ارتباط معنی داری با پاسخ به درمان داشت (0/05< p)، بدین صورت که سطح پلاکت پایین و PT بالا با پاسخ به درمان کم تری همراهی داشت و PT بالا با احتمال بیشتر عود همراهی داشت. همچنین بین سیروز و غیر سیروز بودن در زمان تشخیص بیماری ارتباط معنی داری با پاسخ به درمان وجود داشت (0/05< p). به طوری که افراد مبتلا به سیروز پاسخ به درمان کم تری را تجربه کردند. هیچ کدام از عوامل ذکر شده با سیروز جدید ارتباطی نداشتند. در بررسی ارتباط نتایج فیبرواسکن اولیه و بعدی در طی پیگیری کاهش فیبروز به دنبال درمان در فیبرواسکن به طور واضح دیده شد.

یافته های این مطالعه به طور کلی نشان داد که می توان فیبرواسکن کبد را به عنوان یک روش ارزیابی فیبروز در بیماران هپاتیت خودایمن در طی دوران درمان و پس از آن پیشنهاد کرد.