تحلیل زمانی آسایش زیست اقلیمی تالاب هشیلان بر اساس مدل های بیوکلیمایی

امروزه بهره‌برداری بهینه از امکانات و توان‌های بالقوه و بالفعل هر سرزمین در چارچوپ اهداف توسعه پایدار به صورت یکی از دغدغه‌های اصلی محلی، ملی و بین‌المللی در آمده است. یکی از راهبردهایی که اخیرآ در اغلب کشورهای جهان مورد توجه قرار گرفته، توسعه توریسم در نواحی محروم و دارای پتانسیل‌های لازم برای گسترش گردشگری می‌باشد. اگر اکوتوریسم و طبیعت‌گردی به نحوه‌ی مناسب برنامه‌ریزی و مدیریت شود، می‌تواند خالق یا محرک یک فرایند توسعه یافته برای حصول به پایداری توسعه در نواحی کم توسعه یافته شود. تالاب هشیلان به لحاظ برخورداری از تنوع زیست محیطی، جاذبه‌های متعدد توریستی، زیست بوم‌های جانوری و گیاهی و برخی از جاذبه‌ها و پدیده‌های طبیعی از جایگاه مهمی در غرب کشور برخوردار است. شرایط آسایش انسانی، مجموعه شرایطی است که از نظر گرمایی حداقل برای 80 درصد مردم جامعه مناسب باشد، تحت چنین شرایطی است که ارگانسیم انسانی می‌تواند بیلان حرارتی خود را در بهترین شکل موجود حفظ نماید، بدون اینکه دچار کمبود یا مازاد انرژی شود. در این پژوهش از میان عوامل محیطی تاثیرگذار بر آسایش انسان، از داده‌های میانگین روزانه پیراسنجه‌های دمای هوا به سلسیوس، میانگین سرعت باد غالب به متر در ثانیه و رطوبت نسبی به درصد ایستگاه سینوپتیک کرمانشاه در طی دوره آماری 1396- 1360 استفاده شده است. نتایج ارزیابی آسایش حرارتی در تالاب هشیلان بر اساس مدل‌های The psychological pressure Index،Baker, wind chill index نشان می‌دهد که در 4 ماه آذر تا فروردین به دلیل سرمای هوا، شرایط عدم آسایش اقلیمی در تالاب هشیلان وجود دارد و با توجه به نتایج به دست آمده می‌توان اذعان داشت که استفاده از یک شاخص به تنهایی برای تعیین آسایش اقلیمی موثر نیست.