مطالعه و بررسی اثر سیالات حفاری و تکمیلی جاری بر روی آسیب سازند و خوردگی تجهیزات درون چاهی در میدان پارس جنوبی

نرخ بهره دهی چاه های نفت و گاز به عوامل مختلف از جمله شرایط مخزن، نوع تکمیل چاه و سیالات حفاری و تکمیلی وابسته است. در این میان انتخاب و استفاده ی بهینه از سیالات حفاری و تکمیلی، آسیب مخزن را به حداقل می رساند و نرخ بهره دهی هیدروکربور را بهبود می دهد. لذا طراحی، بهینه سازی و ارزیابی آسیب ناشی از سیالات حفاری و تکمیلی و نحوه ی رفع آسیب ناشی از آنها از اهمیت ویژه ای برخوردار است. در این پژوهش به بررسی دستاوردهای پروژه ی پژوهشی "مطالعه و بررسی اثر سیالات حفاری و تکمیلی جاری بر روی آسیب سازند و خوردگی تجهیزات درون چاهی در میدان پارس جنوبی" با ارزیابی آزمایشگاهی انواع سیال حفاری مورد استفاده در فازهای مختلف پارس جنوبی و مقایسه ی آن با خواص و کارآیی سیالات حفاری ویژه در سطح بین المللی پرداخته شد و با اندازه گیری خواص ریولوژیکی، صافآب و سیلاب زنی مغزه، راهکارهای بهینه جهت بهبود خواص سیال و تطابق آن با سنگ و سیال مخزنی بررسی شد. نتایج این پژوهش نشان داد که سیالات حفاری متداول مورد استفاده، باعث کاهش تراوایی و ایجاد آسیب سازند بین70 تا 90درصد می شود که می بایست با در نظر گرفتن سیالات حفاری جایگزین یا طراحی بهینه ی سیالات حفاری متداول، نسبت به کاهش آسیب مخزنی اقدام شود. ارزیابی خوردگی و تشکیل رسوب سیالات تکمیلی متداول مورد استفاده نشان داد که استفاده از بازدارنده های مناسب با توجه به احتمال بالای حضور گازهای خورنده در چاه، کاملا ضروری است. همچنین با توجه به ضرورت تمیزسازی لوله ی جداری در زمان تکمیل، سیال تمیزکننده ی جداری مناسب با کارآیی 70درصد طراحی و ارزیابی شد و نمونه ای از آن در مقیاس پایلوت نیمه صنعتی در یکی از چاه های شرکت نفت و گاز پارس به منظور رهاسازی لوله ی جداری سایز  18 5/8” استفاده شد که منجر به رهاسازی و صرفه جویی در حدود 200 هزار دلار شد. این مقاله در حوزه ی سیالات و عملیات حفاری به جهت توسعه ی فناوری های نوین نگارش شده است.