طراحی الگوی رفتار سازگاری در برابر تغییرات اقلیم: مطالعه موردی زنان شالی‏کار استان مازندران

اثرات منفی ناشی از تغییرات اقلیم و تلاش برای کاهش آنها با تاثیرات متفاوت بر زنان و مردان همراه بوده و نقش زنان، به‏ عنوان بازیگران مهم و دارندگان دانش و مهارت‏های قابل توجه، در سازگاری با این تغییرات درخور اهمیت است. پژوهش حاضر، با هدف طراحی الگوی رفتار سازگاری با تغییرات اقلیم در بین زنان شالی‏کار استان مازندران و با بهره ‏گیری از مدل توسعه‏ یافته نظریه انگیزش حفاظت صورت پذیرفت. بدین منظور، 173 نفر از این زنان شالی‏کار که در سال زراعی 96-1395 به کشت برنج پرداخته بودند، از طریق نمونه‏ گیری طبقه ‏ای با انتساب متناسب انتخاب شدند. به ‏منظور جمع‏ آوری اطلاعات، از پرسشنامه استاندارد استفاده شد. نتایج نشان داد که ارزیابی تهدید و ارزیابی مقابله زنان شالی‏کار بر رفتار سازگاری آنها با تغییرات اقلیم اثر مثبت و معنی‏دار دارند؛ همچنین، درک مشکلات دارای بیشترین اثر بر ارزیابی تهدید و نیز هزینه‏ های پاسخ دارای بیشترین اثر بر ارزیابی مقابله با تغییرات اقلیم توسط آنهاست. با توجه به نتایج، پیشنهاد می ‏شود که سازمان‏ های دولتی و خصوصی مرتبط با کشاورزی، منابع طبیعی، تغییرات اقلیم و نیز سازمان‏های بین ‏المللی همچون هییت بین ‏الدول تغییرات اقلیم و کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد تغییرات اقلیمی نسبت به آموزش رفتارهای حفاظتی و سازگارانه ‏تر به زنان شالی‏کار اقدام کنند. نتایج تحقیق حاضر به شناسایی رفتارهای تعیین ‏کننده سازگاری زنان در برابر تغییرات آب ‏و هوایی و مداخلات راهبردی لازم برای سازگاری موثرتر آنها کمک می کند.