تحلیل گفتمان قانون توزیع عادلانه آب در ایران

با بروز بحران آب در ایران و ظهور پیامدهای متعدد آن، محققان علوم مختلف علل را بررسی و برای پیشگیری از آن راهکارهایی ارایه نمودند، اما اکثر آنها به روابط پیچیده و تعاملات بخش آب با نظام‏ های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی وسیع‏ تر نپرداخته اند. تحقیق حاضر بر این تفکر استوار است که برداشت ‏های متفاوتی در مورد مسیله آب در ایران وجود دارد و این تفاوت در معانی و برداشت‏ها بر تصویب قوانین و اتخاذ سیاست‏ های آبی کشور موثر بوده است. در این تحقیق، با استفاده از روش تحلیل گفتمان و با تلفیق رویکردهای فرکلاف و لاکلا و موف، نظام معنایی موجود در قانون توزیع عادلانه آب بررسی شد. یافته‏ ‏ها در دو بخش تحلیل ویژگی ‏های متن قانون و بررسی ارتباط آن با شرایط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی جامعه ارایه شد. نتایج حاکی از تاثیرپذیری این قانون از ارزش‏ های انقلابی و شرایط حاکم بر جامعه در سال ‏های ابتدایی پیروزی انقلاب اسلامی بود. ابهام در تعریف مفاهیم از جمله عدالت و مصالح عمومی، عدم باور به محدودیت‏ ها در منابع آبی و زودهنگام بودن بحران، عدم باور به موجودیت طبیعت و اکوسیستم ‏های زنده و غفلت از نقش عاملیت شهروندان، قانون توزیع عادلانه آب را به قانونی ناعادلانه تبدیل کرده است که حقوق طبیعت و نسل ‏های آینده را نادیده می ‏گیرد.