مدیریت ریسک اقلیمی (CRM) و ضرورت تدوین و اجرای برنامه های سازگاری ملی (NAPs)

مدیریت ریسک اقلیمی (CRM) رویکردی سازمان یافته از ترکیب رخدادها، روندها، پیش‏بینی‏‏ ها و پیش‏نگری‏ های اقلیمی در تصمیم گیری‏ های مرتبط با توسعه برای به حداکثررساندن منافع و به حداقل رساندن آسیب‏ ها یا زیان‏های احتمالی است. تغییر اقلیم ماهیت مخاطرات را تغییر و پیرو آن عدم قطعیت رخداد مخاطرات را افزایش داده و در نتیجه شیوه ‏های مرسوم مدیریت بحران را وادار به بازتعریف می نماید. تجربه تاریخی رخداد مخاطرات اقلیمی همانند آنچه امروزه در ایران به شکل سیل‏ های ویرانگر و خشکسالی ‏های مداوم شاهد آن هستیم ممکن است دیگر مبنای مناسبی برای مدیریت بحران نباشد. بنابراین اگر خواهان آن باشیم که توسعه بر مبنای سازگاری باشد، باید روندهای قابل مشاهده و پیش‏نگری ‏های بلندمدت توسط مدل ‏های اقلیمی را در نظر گرفت. شاخص جهانی ریسک اقلیمی (CRI) یکی از مواردی است که در این مقاله بررسی شد. نمره شاخص CRI ایران در سال 2019، 27 و رتبه جهانی CRI آن 18 بوده است که درکنار افزایش قابل توجه نسبت به میانگین بیست ساله (2019-2000) نشان دهنده ریسک اقلیمی زیاد ایران است. بر همین اساس برنامه های سازگاری ملی (NAPs) همانند برقراری نظام مدیریتی سازگار با تغییر اقلیم، برنامه مدیریت خشکسالی و بهبود بهره وری آب باید اساس برنامه‏ریزی‏های کلان کشور همچون برنامه ‏های ملی آمایش سرزمین باشد.