پتانسیل های گردشگری و توسعه ی پایدار اکوتوریسمی زیست بوم بیابانی ایران

وجود مناطق بیابانی و کویری نادر و جذاب در ایران و امکان بهره مندی به شکل طبیعت گردی (اکوتوریسم)، پرداختن به مبحث توسعه ی طبیعت گردی بیابان را پراهمیت و ضروری ساخته است. با وجود محدودیت‌های زیستی، چشم‌اندازهای ویژه ی زیبا و خیره‌کننده این نواحی می‌تواند به عنوان نقاط مهم جذب کننده گردشگر امروزی مطرح گردد و فواید اقتصادی و اجتماعی حاصل از آن، به توسعه ی بهتر شرایط زیستگاهی این مناطق بی انجامد. اکوتوریسم بیابان با رویکرد توسعه پایدار، از یک سو به عنوان موتور محرکه ی اقتصاد مناطق بیابانی و کویری، اقتصاد محلی را تنوع بخشنده و وضع اقتصادی ساکنان نواحی بیابانی را اعم از شهرنشینان، عشایر و روستانشینان متحول می‌نماید و از دیگر سو تاثیرات فرهنگی، اجتماعی و زیست محیطی مطلوبی را به همراه دارد. این مقاله درصدد است تا با بیان اهمیت و ضرورت توسعه   ی طبیعت گردی بیابان و نقش طبیعت گردی بیابان در اقتصاد ملی و منطقه ای و پیامدهای اجتماعی آن، راهبردهایی منتج از بررسی جاذبه‌های اکوتوریسمی مناطق بیابانی ایران، ظرفیت‌ها و پتانسیل های آن و نقش اجتماعی مردم و مدیران در توسعه ی اکوتوریسم بیابان در ایران را، با امکان سنجی جاذبه های طبیعی این نواحی و با رویکرد توسعه ی پایدار اکوتوریسمی ارایه دهد.