پیش بینی رابطه والد-فرزند بر اختلالات رفتاری با میانجیگری همدلی در نوجوانان 12 تا 15

اختلالات رفتاری به عنوان یک پیش آگهی منفی برای سال های بعدی زندگی نوجوان محسوب می شودوحاصل تعامل نوجوان با محیط اطرافش می باشد، والدین نقش مهمی در اجتماعی شدن فرزند دارند، یکی از موارد اجتماعی شدن نیز همدلی است.

پژوهش حاضراز نوع توصیفی پیمایشی می باشد.جامعه آماری نوجوانان 12 تا 15 سال که در مدارس دخترانه و پسرانه در مقطع متوسطه دوره اول شهر تهران مشغول به تحصیل بودند،می باشند حجم نمونه 629 نفر که 320 دختر و 309 پسر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. بااستفاده ازتکمیل پرسشنامه های رابطه والد و فرزند، اختلالات رفتاری و همدلی ودر مدت2 ماه داده هابه دست آمدو داده ها بررسی و جمع آوری شد. جهت بررسی روابط بین خرده مقیاس ها و متغیرهای میانجی از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری روابط تحلیل شد. تحلیل ها با استفاده از نرم افزارهای spss.26 و Amos.24صورت گرفت.

داده های بدست آمده مورد تجزیه وتحلیل قرارگرفت .براساس نتایج به دست آمده ضریب سطح معناداری002/0می باشدوضریب استاندارد شده 03/0-واستاندارد نشده 37/0- می باشد. میزان واریانس تبیین شده اختلالات رفتاری بر اساس رابطه والد-فرزند، همدلی برابر با 38/0=R2 است. متغیرهای پیش بین 38 درصد از تغییرات اختلالات رفتاری را تبیین می کنند.

اثر غیر مستقیم رابطه والد-فرزند به واسطه همدلی بر اختلالات رفتاری برابر 16/0- و اثر کل 24/0- است.اثر غیرمستقیم رابطه والد-فرزندبراختلالات رفتاری با نقش واسطه ای همدلی معنادار است (01/0≥P، 03/0- =IE). بدین معنی که بهبود در رابطه والد-فرزند با افزایش همدلی می تواند اختلالات رفتاری را کاهش دهد.