روش شناسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران (سیاست دشمنی با ظالم و حمایت از مظلوم)

نگاهی تحلیلی به سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نشان می دهد که راهبردها و سیاست های آن در نظام جهانی و محیط پیرامون، روش مند است. برای به تصویر کشیدن این موضوع در این پژوهش سعی می شود سیاست «دشمنی با ظالم و حمایت از مظلوم» روش شناسی شود. اهمیت این مسیله در این است که اغلب راهبرد مذکور در قالب مطالعات نظری و فرانظری به دلیل برچسب غیر علمی بودن (نگرش غربی) مورد بررسی قرار نگرفته است. لذا این دغدغه مطرح است که روش های شناخت سیاست «دشمنی با ظالم و حمایت از مظلوم» در سیاست خارجی ج.ا.ایران چگونه قابل تجزیه و تحلیل اند؟نویسندگان با استفاده از روش استقرایی و رویکرد تحلیلی این فرض نوآورانه را مطرح می کنند که چهار سازه و منبع دین، تاریخ، فقه و آتیه نگری مهدوی، سیاست دشمنی با ظالم و حمایت از مظلوم را روش مند می کند. سازه دین، بواسطه روش های «تولی و تبری»، «قاعده نفی سبیل» و «جهاد»، مرز بین مظلوم و ظالم و نحوه رفتار با هریک، در سیاست خارجی را مشخص می کند. سازه تاریخ بواسطه نتایج معنوی و مادی روش های «باورمند شدن فرهنگ عاشورا»، «روحیه ایثار» و «نفی سلطه گری و سلطه پذیری» و «حفظ استقلال» حمایت از مظلوم و دشمنی با ظالم را در دستور کار سیاست خارجی قرار می دهد.