«ملال اگزیستانسیال» در کاراکتر «ایوانف»؛ خوانشی بر اساس آراء مارتین هایدگر

ملال یکی از معضلات اساسی زندگی انسان امروز است. بعضی آن را حاصل فراغت بسیار و عده ای، بیماری می دانند که برای هرکسی امکان وقوعش محتمل است. در نمایشنامه های چخوف، ملال یکی از ویژگی های غالب شخصیت ها است. آدم های او ملول هستند و این ملال لزوما مرجع مشخصی ندارد. بسیاری از ناقدان آن را حاصل شکل خاصی از زندگی روسی در آن دوره می دانند. چند دهه بعد، هایدگر در یکی از رساله های معتبرش ملال را یکی از ویژگی های اگزیستانسیال انسان می داند که ریشه در دازاین او دارد. به عبارتی، ملال را حال ویژه ای می نامد که مختص به هستی و انسان است. هایدگر ملال را در سه سطح متفاوت تعریف می کند که به نسبت عمقشان باهم متفاوت هستند. ملال اگزیستانسیال را ملالی عمیق تر می داند و ما را به سرچشمه های وجودی مان هدایت می کند. این پژوهش نشان می دهد که ملال ایوانف بیشتر از آن که ملالی ناشی از نوع خاصی از زندگی روسی یا وضعیت روان شناختی او باشد، ملالی وجودی است. آن چه ناگهان او را فرامی گیرد، فلج می کند و بعد در برابر همه ی امکانات وجودی اش قرار می دهد.