بررسی چگونگی تاثیر عوامل موثر در مسیریابی در فضاهای بینابینی مجتمع های مسکونی مبتنی بر ادراک بصری (نمونه موردی: سه مجتمع مسکونی در کرمان)

مسیریابی در فضای بینابینی محیط مسکونی اهمیت بسیار دارد و مولفه هایی در بالا بردن کیفیت مطلوب مسیریابی موثر می باشند. در بعضی از مجتمع های مسکونی برخی از ویژگی های فضای بینابینی حذف شده و یا در صورت وجود از کیفیت مناسبی برخوردار نمی باشند. ایجاد زمینه های محیطی، برای افزایش کیفیت مسیریابی در فضای بینابینی محیط مسکونی اهمیت بسیار دارد، زیرا این موضوع باعث خوانایی مسیرهای مخاطبان و در نتیجه بالا رفتن کیفیت فضایی می شود. این ارزیابی برای مجتمع های پس از سکونت صورت پذیرفته و به واسطه پرسش از ساکنان مجتمع های مسکونی، نتایج پژوهش حاصل شده است. ارزیابی پس از سکونت وابسته به  بررسی چگونگی سازمان دهی مولفه های موثر می باشد که شناخت دقیق این مولفه ها و چگونگی تاثیرگذاری آنها در مسیریابی، از منظر ساکنان مورد بحث قرار گرفته است. با توجه به پیشینه پژوهشی در این بررسی، این مولفه ها در سه حوزه محیطی، انسانی و بصری شناسایی و دسته بندی شده اند. این پژوهش مولفه های موثر در طراحی فضای بینابینی و ارتباط بین آنها را با توجه به کیفیت مسیریابی ارزیابی می کند. مولفه های سه حوزه محیطی، انسانی و بصری به روش چک لیست مشاهده ای و تحلیل محتوا انتخاب شده و در سه مجتمع مسکونی، مورد سنجش قرار گرفته اند. در این راستا پرسش نامه ای در سه بخش با محوریت عوامل محیطی، انسانی و بصری تدوین و توزیع شده است. این پژوهش کمی با جامعه آماری 90 نفر از ساکنان سه مجتمع مسکونی در شهر کرمان و با تحلیل در نرم افزارSPSS 26 و با استفاده از آزمون فریدمن به اهمیت و ارتباط مولفه ها با یکدیگر پرداخته است. نتیجه تحقیق نشان می دهد که تعادل بین سه مولفه محیطی، انسانی و بصری می تواند مخاطب را در انتخاب مسیر یاری نماید. همچنین نتایج پژوهش می تواند طراحان را برای ایجاد یک چارچوب، بر اساس عوامل موثر یاری نموده تا در طراحی پیش از سکونت به علت عدم دسترسی به کاربر محیطی از آن بهره برند.