تاثیر حکمت های نهج البلاغه بر ادبیات فارسی با محوریت حکمت یکصد و سی و نهم، به استناد آیات قرآن

نهج البلاغه پس از قرآن، در بین متون اسلامی در عالی ترین درجه بلاغت، جزالت و اتقان و صحت قرار دارد و شاید علمای اسلامی به اتکای حدیث نبوی «علی مع الحق و الحق مع علی علیه السلام» نهج البلاغه را برادر قرآن گفته اند، نهج البلاغه یا «اخ  ٱلقران» معتبرترین منبع دینی بعد از قرآن است، که با قرآن کمال بستگی و ارتباط را دارد. نهج البلاغه در کنار قرآن مجید، بسیاری از مطالب کتاب آسمانی را شرح و بسط داده است. نوشتار پیش رو به تاثیر حکمت های نهج البلاغه در ادبیات فارسی با محوریت حکمت 139 پرداخته است و در حد بضاعت سعی شده تا به پرسش های زیر پاسخی درخور داده شود، منشا حکمت های نهج البلاغه، قرآن کریم است؟ گستره ی تاثیر حکمت های نهج البلاغه بر پهنه ادبیات فارسی تا چه میزانی است؟ بدیهی است آثار ادبیات فارسی به صورت های مختلف از منبع وحی و به تبع آن از کلام امیرالمومنین علیه السلام، متاثر بوده اند، این تحقیق در پی یافتن ریشه قرآنی حکمت ها و تاثیر معانی بلند آنها در ادبیات فارسی است. در این مقاله، حکمت یکصدوسی و نهم از حکمت های نهج البلاغه با توجه به معنی لغات، مورد تعمق و بازنگری قرار گرفته و به منابع قرآنی این حکمت و تاثیر آن در ادبیات فارسی پرداخته شده است. علما بر این عقیده اند که نهج البلاغه تفسیر قرآن است، موضوع این نوشتار، یافتن سرچشمه های الهی سخنان امیرالمومنین علیه السلام، و نشان دادن بازتاب آن در آثار ادبی ایران است.