ارتباط انتظارات آموزشی والدین با خودکارآمدی تحصیلی با نقش واسطه ای اهداف پیشرفت،ارزش تکلیف ودرگیری والدین در آموزش

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه انتظارات آموزشی والدین و خود کارآمدی تحصیلی با نقش میانجی ارزش تکلیف، اهداف پیشرفت  ودرگیری والدین در آموزش در دانش آموزان دوره اول متوسطه شهرستان فاروج بود. جامعه  آماری مورد پژوهش کلیه دانش آموزان متوسطه دوره اول  در سال 1400-1399بودند. با استفاده از  روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای 329 نفر(165 دختر و 164 پسر) به عنوان نمونه ای از جامعه مورد نظر انتخاب شد. در پژوهش حاضر از پرسشنامه "خودکارآمدی تحصیلی جینگ و مورگان (1999)، اهداف پیشرفت الیوت و مک گریگور (2001)، ارزش تکلیف پینتریج و همکاران (1991)، انتظار والدین از آموزش جاکوب (2010)،  درگیری والدین در آموزش منز و همکاران (2004) "جهت جمع اوری داده ها بهره گرفته شد. این پژوهش از نوع همبستگی بود. تجزیه و تحلیل داده ها با  استفاده از روش مدل یابی معادلات ساختاری و با استفاده از نرم افزار AMOS صورت  گرفت.

نتایج تحقیق نشان داد بین انتظارات والدین از آموزش و خودکارآمدی تحصیلی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. یافته های حاصل از معادلات ساختاری نشان داد که انتظارات آموزشی تاثیر مستقیم بر خودکارآمدی تحصیلی ندارد بلکه از طریق متغیرهای میانجی ارزش تکلیف و درگیری والدین در آموزش بر خودکارآمدی تحصیلی اثردارد. مدل نیز از برازش مطلوبی برخوردار است.

نتایج کلی پژوهش حاضر نشان دهنده آن بود که انتظارات آموزشی والدین می تواند خودکارآمدی تحصیلی را به صورت غیر مستقیم از طریق اهداف پیشرفت، ارزش تکلیف و مشارکت والدین در آموزش افزایش دهد.