رابطه ویژگی های شخصیتی، باورهای ضمنی هوش با بازده های تحصیلی: واسطه گری انطباق پذیری

این پژوهش با هدف بررسی نقش واسطه‏گری انطباق‏پذیری در رابطه‏ی بین ویژگی‏های شخصیتی و باورهای ضمنی هوش با بازده‏های تحصیلی صورت گرفت.

این پژوهش از نوع همبستگی در قالب مدل معادلات ساختاری ارایه شده است. جامعه ی پژوهش شامل دانش آموزان دبیرستانی شهر شیراز بود که از این جامعه 315 نفر دانش آموز دختر (170) و پسر (145) پایه دهم و یازدهم دبیرستان در سال تحصیلی 99-98 به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. آنان به مقیاس‏ خودناتوان سازی (جونز و رودولت، 1982)، پرسشنامه احساس تعلق به مدرسه (بری و همکاران، 2005)، مقیاس انطباق پذیری (مارتین و همکاران، 2012)، مقیاس باورهای ضمنی هوش (عبدالفتاح و ییتس، 2006)، سیاهه شخصیتی نیو (کاستا و مک کری، 1985) پاسخ دادند.

در بخش‏ یافته ‏ها نیز مشخص شد که ویژگی‏های شخصیتی به واسطه‏ی انطباق‏پذیری بر خودناتوان‏سازی، احساس تعلق به مدرسه و معدل -که بازده‏ تحصیلی هستند- اثر دارد. افزون بر این، نشان داده شد که باور به افزایشی و ذاتی بودن هوش بر بازده ‏های تحصیلی با واسطه ‏گری انطباق‏پذیری اثر معنادار دارد.

 زمانی که در نهادهای آموزشی و تربیتی به ویژگی‏های شخصیتی، باورهای ضمنی هوش توجه ویژه شود سازگاری افراد افزایش پیدا می‏کند و آنان را برای موفقیت در زمینه‏ های تحصیلی آماده می‏سازد.