گونه شناسی ادغام هویتی اقوام افغانستانی در جمهوری اسلامی ایران (مطالعه موردی: شهرستان دماوند)

تفاوت های شیوه سازگاری بین فرهنگی مهاجران افغانستانی در ایران، از منظر منابع هویت قومی مهاجران مسیله اصلی این پژوهش بوده که با استفاده از روش کیفی و تکنیک مصاحبه نیم ساخت یافته با 15 مهاجر افغانستانی داده ها گردآوری شده و با روش تحلیل مضمون یافته های نهایی سنخ شناسی شده است. این پژوهش با استفاده از چهارچوب نظری انواع راهبردهای فرهنگ پذیری و هویت قومی در میان مهاجران انجام گرفته و نتایج نشان می دهد که ویژگی های هویت قومی افراد مهاجر به شدت بر نوع ادغامشان در جامعه مقصد تاثیر گذار است. در بخش یافته ها، مروری بر افتراقات سه قوم اصلی افغانستان (پشتون، تاجیک، هزاره) به لحاظ دین، زبان و چهره انجام شده و یافته ها حاکی از آن است که هویت ظاهری از منظر شباهت به ایرانیان موجب ادغام بیشتر افغانستانی ها می شود و زمانی که این شباهت ظاهری در تقاطع با زبان فارسی و مذهب شیعه قرار می گیرد، دو راهبرد یکپارچگی و همانندسازی به اوج خود می رسد. اما در میان ویژگی های قومی تقاطع های پارادوکسیکال بسیاری وجود دارد که باعث می شود بخش هایی از هویت هر کدام از اقوام هزاره، تاجیک و پشتون که قابل انطباق با فرهنگ ایرانیان است، پذیرفته شود و بخشی هایی از همان هویت طرد شود. به همین دلیل داشتن چهره ای متفاوت، اهل تسنن بودن و زبان پشتو همگی ویژگی هایی هستند که موجب می شوند مهاجران خود را «دیگری» و بیگانه در نظر گرفته و راهبردهای جدایی یا حاشیه نشینی را برگزینند.