نقش سفاح در ارش البکاره از منظر فقه امامیه و حقوق ایران

بر اساس فقه امامیه و حقوق اسلامی هر جنایتی بر عضو کسی مستلزم ضمان است و هر ضمانی که میزان آن را شرع مشخص نکرده باشد ارش است. یکی از جنایت های دارای ضمان، ازاله بکارت توسط غیر شوهر است. ازاله بکارت جزء جنایاتی است که شرع میزان آن را مشخص نکرده است و از طریق مقاربت جنسی و غیر آن می تواند صورت بگیرد که به ضمان آن ارش البکاره اطلاق می شود. سوالی که مطرح می شود این است که در زنای به عنف و زنای مطاوعی ارش البکاره ثابت می شود یا خیر؟ درخصوص تحقق ارش البکاره در هریک از انواع سفاح یا اکتفا به مهرالمثل، دو دیدگاه مطرح است. این مقاله ضمن بررسی این دیدگاه ها و ادله آنها با روش تحلیلی به این نظریه رسیده است که هم در زنای به عنف و هم در زنای مطاوعی، ارش البکاره ثابت است. عمده دلیل برای تحقق ارش البکاره در زنای به عنف تمسک به قاعده «تعدد الاسباب یوجب تعدد المسببات» است و مستند قول در زنای مطاوعی برای تحقق ارش البکاره، قاعده ای در ضمان است که می گوید: رضایت بر جنایت مستلزم رفع مسیولیت از جانی نمی شود.همچنین با بررسی قوانین جمهوری اسلامی ایران درخصوص تعلق ارش البکاره و اکتفا به مهرالمثل در ازاله بکارت ناشی از زنا، به دست آمد در برخی موارد تنافی بین مواد قانونی وجود دارد که نیازمند بازنگری است.