شناسایی مناطق مستعد آلودگی زیست محیطی سواحل خلیج چابهار

خلیج چابهار با طول 17کیلومتر، عرض20 کیلومتر بزرگترین خلیج در سواحل جنوب شرق ایران می باشد که از طریق دهانه ای به عرض 5/13 کیلومتر با دریای عمان ارتباط دارد. از دیدگاه زمین شناسی ساختاری منطقه مورد مطالعه در پهنه زمین شناسی مکران واقع می باشد. از آنجاییکه آلودگی آبها و رسوبات توسط فلزات سنگین و تاثیر آنها بر اکوسیستم بسیار مهم می باشد در این تحقیق سعی گردیده میزان آلودگی فلزات سنگین در رسوبات خلیج چابهار مورد بررسی قرار گیرد. برای این منظور تعداد 13 نمونه رسوب سطحی از بستر خلیج چابهار برداشت گردید و در آزمایشگاه مورد آنالیزهای رسوب شناسی و زمین شیمی قرار گرفتند. به همین منظور رسوبات دانه ریز (کوچکتر از200 مش) برای تعیین عناصر اصلی، فرعی و فلزات سنگین تجزیه ICP شدند. با مقایسه آنالیزهای دانه بندی و زمین شیمی رسوبات، مناطق مستعد آلودگی شناسایی گردید. بر اساس طبقه بندی فولک 1984 در رسوبات بستر خلیج چابهار 9 تیپ رسوبی شامل گراول، ماسه، سیلت، گل، سیلت ماسه ای، رس ماسه ای، گل ماسه ای، ماسه سیلتی و ماسه گلی شناسایی شدند. برخی عناصر سنگین از قبیل آرسنیک، بیسموت، کروم، استرانسیوم، روی، تنگستن و مس در رسوبات واقع در خلیج چابهار به ویژه منطقه کنارک و حاشیه اسکله شهید بهشتی دارای تمرکز بالایی است. به نظر می رسد دلیل این آلودگی، منشاء انسانزاد مانند آلودگی های ناشی از تعمیر و نگهداری لنج ها و قایق های صیادی باشد.