اهمیت و شیوه های جراحی القای مدل های اندومتریوز و استئوپروز متعاقب یائسگی در موش صحرایی؛ مطالعه ای مروری

اندومتریوز از عمده ترین عوامل ایجاد دردهای لگنی و کم باروری است که به وسیله بافت های شبه اندومتریال خارج از رحم مشخص می شود و به شکل اولیه در محوطه پریتونیوم لگنی، تخمدان ها، دیواره بین راست روده و واژن و در موارد نادری در دیافراگم، جنب و پری کاردیوم ایجاد می شود. از جمله عوامل خطر ابتلا به اندومتریوز، انسداد در جریان خونریزی قاعدگی، افزایش مدت زمان استروژن های درون زاد، چرخه های قاعدگی کوتاه و زایمان در سنین پایین هستند. از طرفی، استیوپروز نوعی بیماری متابولیکی استخوانی است که به وسیله کاهش مواد معدنی استخوان و تخریب ساختار میکرواستخوانی مشخص می شود که خطر شکستگی استخوان را افزایش می دهد. حدود 200 میلیون نفر در گستره جهانی مبتلا به استیوپروز هستند که 34% از آن ها را زنان بالای 50 سال تشکیل می دهند. اولین و رایج ترین مدل برای القای این بیماری، مدل اواریکتومی در موش صحرایی است که به نوعی مدلی از ارتباط بین استیوپروز و یایسگی را به ارمغان می آورد.

نتیجه گیری: 

مدل های حیوانی اندومتریوز به پیشرفت ابزارهای تشخیصی جدید غیر تهاجمی و بهبود روش های درمانی در درمان اندومتریوز در زنان بسیار کمک کننده هستند. اگرچه هیچ از مدل های حیوانی کاملا ایده آل و عالی نیست اما وجود شباهت های فراوانی در پاسخ سیستم اسکلتی انسان و موش صحرایی به کاهش میزان استروژن و ترکیبات درمانی سبب شده تا مدل اواریکتومی موش صحرایی، مدلی مناسب برای تحقیقات استیوپروز قلمداد شود. پاسخ استخوان های موش صحرایی به اواریکتومی به نوع استخوان (استخوان ترابکولار در برابر استخوان کورتیکال)، ناحیه استخوان (استخوان ران، ناحیه فوقانی استخوان درشت نی و مهره های کمری) و مدت زمان سپری شده بعد از اواریکتومی (مدت زمان لازم برای کاهش میزان استروژن) بستگی دارد.