بهبود کارایی مصرف آب چغندرقند (Beta vulgaris L.)با کاربرد ورمی کمپوست و محافظ های گیاهی

حاضر با هدف بررسی اثرات متقابل ورمی کمپوست و محافظ های گیاهی روی پاسخ های فیزیولوژیکی چغندرقند در سطوح مختلف آبیاری انجام گردید.  

این پژوهش به صورت آزمایش اسپلیت پلات فاکتوریل در دو سال زراعی انجام گرفت. کرت های اصلی شامل آبیاری در 30 (کم آبی شدید)، 50 (کم آبی متوسط)، 70 (آبیاری نرمال) و 90 درصد (آبیاری اضافی) ظرفیت زراعی بودند. کرت های فرعی شامل ورمی کمپوست (صفر و 7 تن در هکتار) و محافظ های گیاهی شامل آب مقطر (شاهد)، روی (5 میکرومول)، سیلیکون (4 میلی مول)، گلایسین بتایین (4 میلی مول) و اسیداسکوربیک (5/0 میلی مول) بود.  

عملکرد ریشه در گیاهان آبیاری شده در 70 درصد ظرفیت زراعی بیشتر از سایر تیمارها بود که منتج به افزایش کارایی مصرف آب، کارایی استفاده از آبیاری و کارایی تعرق برای عملکرد ریشه شد. همچنین، عملکرد و وزن خشک ریشه ها بوسیله کاربرد محافظ های گیاهی افزایش یافت. محافظ های گیاهی و ورمی کمپوست تاثیری بر کارایی مصرف آب عملکرد ریشه در 70 و 90% ظرفیت زراعی نداشتند، اما کارایی مصرف آب بوسیله گلایسین بتایین در 50% ظرفیت زراعی، و سیلیکون و گلایسین بتایین در 30% ظرفیت زراعی به همراه کاربرد ورمی کمپوست افزایش یافت. اثرگذاری گلایسین بتایین برای کارایی مصرف تعرق و عملکرد قند بیشتر از سایر تیمارها بود. بیشترین عملکرد ریشه در تیمار70% ظرفیت زراعی بدست آمد و کاربرد محافظ های گیاهی و ورمی کمپوست عملکرد ریشه را نسبت به شاهد افزایش دادند.  

استفاده از ورمی کمپوست و محافظ های گیاهی (بویژه گلایسین بتایین و اسیداسکوربیک) در تعدیل تنش های آبی برای تولید پایدار چغندرقند موثر بودند. کاراترین محافظ گیاهی برای تحمل تنش و پایداری عملکرد گلایسین بتایین بود.