رابطه محیط آموزشی با یادگیری خودراهبر در دانشجویان پرستاری در پاندمی کووید-19

همه گیری COVID-19 محیطی نامطمین و استرس زا برای آموزش و یادگیری ایجاد کرده به نحوی که آن را از حالت پویا خارج و بیشتر بار یادگیری را برعهده دانشجو قرار داده است. این مطالعه با هدف بررسی رابطه محیط آموزشی با یادگیری خودراهبر در دانشجویان کارشناسی پرستاری انجام شده است.

دراین مطالعه توصیفی مقطعی 200 دانشجوی کارشناسی پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی بیرجند از ترم های تحصیلی مختلف به روش نمونه گیری دردسترس در سال تحصیلی 1401-1400 مورد مطالعه قرار گرفتند. برای بررسی محیط آموزشی و یادگیری خودراهبر به ترتیب از پرسشنامه های روا و پایا شده  DREEM و CHENG استفاده شد که به صورت آنلاین در اختیار دانشجویان قرار گرفت. پس از تکمیل، پرسشنامه ها وارد spss20 شده و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

میانگین نمره محیط آموزشی (20/27±20/120) و یادگیری خودراهبر (73/11±85/75) بدست آمد. نتایج این مطالعه نشان داد بین محیط آموزشی و تمامی ابعاد آن با یادگیری خودراهبر و تمامی ابعاد آن رابطه خطی مستقیم و معنادار وجود دارد (05/0>p). هم چنین محیط آموزشی با جنس و علاقه به پرستاری و یادگیری خودراهبر نیز با علاقه به پرستاری  ارتباط معنادار داشت (05/0>p). آزمون رگرسیون خطی چندگانه نشان داد مولفه های محیط آموزشی می توانند تا 23 درصد (R2 تعدیل شده=232/0) از تغییرات یادگیری خودراهبر را در دانشجویان کارشناسی پرستاری پیش بینی کنند.

با توجه به نتایج مطالعه و حساسیت های حرفه پرستاری، مدنظر قرار دادن برنامه ها و کارگاه های آموزش خودراهبری و ایجاد یک محیط آموزشی که محرک این مهارت باشد، توصیه می شود.