تجارب زیسته دانشجویان پرستاری از آموزش در محیط های یادگیری شبیه سازی شده: یک مطالعه پدیدارشناختی

شبیه سازی یکی از روش های نوین یادگیری در آموزش پزشکی و پرستاری می باشد که می تواند نتایج یادگیری سودمندی را به دنبال داشته باشد. هدف از این پژوهش تبیین تجارب زیسته دانشجویان سال آخر پرستاری از آموزش در محیط های یادگیری شبیه سازی شده می باشد.

 این پژوهش از نظر روش کیفی و بر اساس رویکرد پدیدارشناسی انجام شده است. برای گردآوری داده ها، با استفاده از مصاحبه عمیق و نیمه ساختاریافته، دانشجویان سال آخر پرستاری از هر دو جنس، به صورت هدفمند انتخاب و مورد بررسی قرار گرفتند. مدت زمان مصاحبه از 40 تا 60 دقیقه متغیر بود. مصاحبه ها تا زمان اشباع نظری ادامه یافت تا اینکه تعداد 15 مصاحبه از شرکت کنندگان انجام گرفت. تجزیه وتحلیل داده ها بر اساس روش 7 مرحله ای کولیزی صورت پذیرفت و برای اعتبار و روایی داده ها از معیارهای اعتمادپذیری لینکلن و گوبا (1985) استفاده شد.

مضامین اصلی در این پژوهش شامل یادگیری، عوامل پشتیبانی و فنی، عوامل انسانی و مزایا می باشند. شبیه سازی به عنوان روش نوین یادگیری با موانع پشتیبانی و فنی و نیز انسانی مواجه می باشد که در صورت غلبه بر آن ها می توان اهدافی همچون یادگیری مهارت های بالینی، مهارت قضاوت بالینی، افزایش تفکر انتقادی و بهبود ایمنی بیمار را دنبال کرد.

شبیه سازی یکی از روش هایی است که می تواند مهارت های اساسی دانشجویان را گسترش دهد، بهبود بخشد و به تعمیق یادگیری آنها کمک نماید. دانشکده های پرستاری می توانند تمهیدات و امکانات لازم جهت کیفیت بخشی به برنامه های درسی را از طریق گسترش و ادغام شبیه سازی در برنامه های درسی پرستاری را مهیا نمایند.