نقش میانجی مشارکت شغلی در رابطه بین صفات شخصیت و عملکرد شغلی در کارکنان آموزش و پروش، ناجا و شهرداری تهران

کیفیت و اثر بخشی عملکرد سازمان ها، عامل تعیین کننده و حیاتی تحقق برنامه های توسعه و رفاه آن سازمان است. هدف پژوهش حاضر تعیین نقش میانجی مشارکت شغلی در رابطه بین صفات شخصیت و عملکرد شغلی در کارکنان آموزش و پروش، ناجا و شهرداری تهران است.

مطالعه حاضر به روش توصیفی- همبستگی انجام شد. جامعه آماری شامل تمام کارکنان آموزش و پروش، ناجا و شهرداری تهران در شهر تهران در سال 1399 بود. از بین آن ها 400 تن به دو روش صورت تصادفی ساده به روش جدول اعداد تصادفی  و تصادفی خوشه ای تک مرحله ای انتخاب شدند. در این مطالعه از پرسشنامه جمعیت شناختی، "پرسشنامه عملکرد شغلی" (Job Performance Questionnaire)، "پرسشنامه مشارکت شغلی" (Job Involvement Questionnaire) و "سیاهه پنج عاملی نیو" (NEO-Five-Factor Inventory) استفاده شد. روایی محتوا به روش کیفی و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ برای پرسشنامه ها بررسی شد. تحلیل داده ها در نرم افزار اس پی اس اس نسخه 25 و اسمارت پی ال اس نسخه 3 انجام شد.

مسیر مستقیم مسیولیت پذیری (35/0 =β، 05/0>P) با مشارکت شغلی کارکنان معنادار بود (46/0- =β، 05/0>P). مسیر مستقیم برون گرایی (094/0 =β، 05/0>P)، مسیولیت پذیری (29/0 =β، 05/0>P)، و مشارکت شغلی (042/0 =β، 05/0>P). با عملکرد شغلی کارکنان معنادار بود. مسیر کل برون گرایی (089/0 =β، 05/0).

با توجه به معنادار بودن مسیر مستقیم مسیولیت پذیری، برون گرایی و مشارکت شغلی با عملکرد شغلی کارکنان، به مشاوران و روانشناسان پیشنهاد می شود به نقش این متغیرها برای افزایش عملکرد شغلی کارکنان، تمهیداتی را برای افزایش مشارکت شغلی، مسیولیت پذیری به عمل آورند .