اثربخشی روان درمانی وجودی بر عدم تحمل بلاتکلیفی، پذیرش مرگ و احساس پوچی در بیماران بهبودیافته کووید 19 شهرستان ارومیه

بیماری کووید 19 بحرانی جهانی بوده که به دلیل ایجاد ناراحتی روان شناختی، به بروز عوارض گوناگون از قبیل عدم احساس امنیت شخصی، اختلال در روابط اجتماعی و احساس امنیت مالی منجر شده است. این مطالعه باهدف اثربخشی روان درمانی وجودی بر عدم تحمل بلاتکلیفی، پذیرش مرگ و احساس پوچی در بیماران بهبودیافته کووید 19 انجام پذیرفت.

 طرح پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و جامعه آماری شامل تمامی بیماران بهبودیافته ی کووید 19 شهر ارومیه در سال 1399 بود. حجم نمونه آماری، 30 نفر (15 نفر گروه آزمایشی و 15 نفر گروه کنترل) از جامعه آماری مذکور بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس گزینش و به شیوه تصادفی در دو گروه کنترل و آزمایش جای دهی شدند. برای گروه آزمایش 10 جلسه 90 دقیقه ای جلسات روان درمانی وجودی به صورت برخط انجام شد و گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکرد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های عدم تحمل بلاتکلیفی (فریستون،1994) و نگرش زندگی (ری کر، 1992) و جهت تجزیه وتحلیل آماری داده های بدست آمده، از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد.

 میانگین نمره عدم تحمل بلاتکلیفی، پذیرش مرگ و احساس پوچی به ترتیب در مرحله قبل از مداخله در گروه کنترل 15/5±47/75، 12/2±27/3 و 90/3±93/18 و در گروه آزمایش 41/5±13/73، 68/1±13/3 و 31/2±73/18 بود. پس از مداخله میانگین نمره عدم تحمل بلاتکلیفی، پذیرش مرگ و احساس پوچی به ترتیب در گروه کنترل 91/6±73/74، 36/2±47/4 و 94/3±07/18 و در گروه آزمایش 55/5±93/54، 36/2±47/9 و 93/2±82/10 بود که نسبت به قبل از مداخله میانگین عدم تحمل بلاتکلیفی و احساس پوچی در گروه آزمایش، پس از مداخله روان درمانی وجودی در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری کاهش (01/0<p) و میانگین پذیرش مرگ افزایش پیدا کرد (01/0<p).

 با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه، می توان نتیجه گرفت روان درمانی وجودی منجر به کاهش عدم تحمل بلاتکلیفی و احساس پوچی و بهبود پذیرش مرگ در بیماران بهبودیافته کووید 19 می شود.