مقایسه روشهای زمین آماری برای بهینه سازی شبکه ایستگاه های باران سنجی استان خوزستان

طراحی شبکه باران سنجی به منظور کاهش هزینه ها و افزایش دقت در تخمین مقادیر بارش، نیازمند یافتن موقعیت بهینه ایستگاه‏ های باران‏سنجی می‏باشد. بیشتر خطاهای تخمین بارش، ناشی از موقعیت باران‏سنج‏ها می‏باشد که طراحی بهینه شبکه باران‏سنجی می‏تواند خطاهای مرتبط با اندازه ‏گیری بارش را کاهش دهد. در این تحقیق روش های مختلف میان یابی زمین آماری کریجینگ و کوکریجینگ برای محاسبه خطای تخمین و تهیه نقشه های پراکنش مکانی بارندگی روزانه استان خوزستان مورد بررسی قرار گرفت. برای تهیه نقشه های تغییرات مکانی نیاز به برآورد مقدار بارندگی در نقاط مجهول بین ایستگاه ها دارد. در این تحقیق از اطلاعات 49 ایستگاه باران سنجی برای 6 واقعه بارندگی روزانه استفاده شد. پس از تعیین بهترین مدل نیم ‏تغییرنما و بهترین روش زمین ‏آماری، در مرحله اول، بارانسنج‏هایی که به کمک سایر باران‏سنج‏های شبکه، تخمین مقدار بارندگی در آنها با دقت کافی امکان‏پذیر بود، مشخص گردید. نتایج نشان دهنده دقت بالاتر روش میان یابی کریجینگ دارد و بیشتر بارش های روزانه منطبق بر مدل گوسی بودند. در مرحله دوم، با استفاده از ارزیابی میزان خطای تخمین شبکه باقیمانده از مرحله اول، نقاطی که ایجاد باران‏سنج جدید در آنها مورد نیاز بود مشخص شد. در نهایت تعداد 7 ایستگاه باران‏سنج غیر ضروری در شبکه مشخص گردید و 5 باران‏سنج جدید به شبکه اضافه شد.