تاثیر تمرین هوازی و کورکومین بر غلظت پلاسمایی پروتئین واکنشگر C موش های صحرایی دیابتی

پژوهش های پیشین تاثیر مثبت تمرین هوازی و کورکومین بر متغیرهای مختلف در شرایط دیابت را نشان داده اند. همچنین ترکیب این مداخلات، ممکن است اثر هم افزایی بر متغیرهای پژوهش داشته باشد. پژوهش حاضر به بررسی اثر مستقل و ترکیبی تمرین هوازی و مکمل کورکومین بر غلظت پروتیین واکنشگر C پلاسمایی موش های صحرایی دیابتی می پردازد.

40 سر موش صحرایی نر به طور مساوی به گروه های کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین دیابتی، کورکومین دیابتی و تمرین +کورکومین دیابتی تقسیم شدند. تمرین هوازی (پنج جلسه/هفته، هر جلسه 30 دقیقه با سرعت 22 متر/دقیقه، شیب: پنج درصد) و مکمل دهی (30 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن، سه روز/هفته) به مدت هشت هفته انجام شد. 48 ساعت پس از دریافت آخرین مداخله، موش ها قربانی شدند.

دیابت باعث افزایش غلظت پروتیین واکنشگر C پلاسمایی شد (001/0P=). تمرین باعث کاهش غلظت پروتیین واکنشگر C پلاسمایی (001/0P=) در موش های دیابتی شد. کورکومین نیز باعث کاهش پروتیین واکنشگر C پلاسمایی (001/0P=) در موش های دیابتی شد. ترکیب تمرین و مکمل نسبت به تمرین تنها/مکمل تنها اثر بیشتری در کاهش غلظت پروتیین واکنشگر C پلاسمایی داشت (001/0P<).

تمرین و کورکومین به طور مجزا غلظت پروتیین واکنشگر C پلاسمایی موش های صحرایی دیابتی را کاهش دادند. همچنین به نظر می رسد استفاده از ترکیب تمرین و کورکومین نسبت به استفاده از هر یک به تنهایی، بیشتر بر متغیر پژوهش حاضر موثر بوده است.