اثر زمان تمرین هوازی در چرخه ی روشنائی- تاریکی بر کنترل قند خون، بیان پروتئین SIRT1 و نسبت NAD+/NADH در عضله ی اسکلتی موش های مدل دیابت نوع 2

عملکرد میتوکندری در شرایط فیزیولوژیک و پاتولوژیک توسط چرخه ی روشنایی-تاریکی تنظیم می شود. ممکن است مداخلات تمرینی وابسته به زمان؛ با تنظیم هیپرگلیسمی، بر سلامت متابولیک بیماران مبتلا به دیابت تاثیر بگذارد. لیکن، اطلاعات محدودی در مورد ارتباط بین زمان تمرین و تنظیم مسیرهای شبانه روزی عضلانی در شرایط دیابت در دسترس است. این تحقیق با هدف بررسی تاثیر زمان تمرین در چرخه ی روشنایی- تاریکی بر بیان پروتیین SIRT1 و نسبت NAD+/NADH، در عضله دوقلوی موش های مدل دیابت نوع 2 انجام شد.

در این تحقیق تجربی، تعداد سی سر موش نر سالم نژاد NMRI به طور تصادفی به سه گروه شاهد، دیابتی و دیابتی+تمرین تقسیم بندی شدند. دیابت نوع دو با استفاده از ترکیبی از رژیم غذایی پرچرب (5 هفته) و تزریق استرپتوزوتوسین (20 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) القا شد. سپس هشت هفته تمرین هوازی، با شدت متوسط (5 روز، 60-80 دقیقه) روی تردمیل در دو زمان متفاوت در اوایل مرحله روشنایی:ZT3)  در ساعت 9:00 صبح) و اوایل مرحله تاریکی:ZT15)  در ساعت 9:00 شب) انجام شد. عضله دوقلو در دو زمان تمرین جمع آوری و بیان پروتیین SIRT1 با روش وسترن بلات ارزیابی شد. محتوای NAD+/NADH سلولی و غلظت گلوکز با روش رنگ سنجی ارزیابی گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس دو-راهه استفاده شد.

هشت هفته تمرین هوازی فقط در اوایل مرحله تاریکی باعث افزایش معنی دار بیان پروتیین SIRT1 و سطح NADH (P< 0/001 ) و بهبود هایپرگلایسمی (0/005=P) شد. تمرین هوازی بصورت مستقل از زمان بر افزایش نسبت NAD+/NADH اثرگذار بود (0/003=P).

زمان بندی مناسب تمرین در اوایل تاریکی، همزمان با تغییرات شبانه روزی پروتیین SIRT1 و سطح NAD+، ممکن است باعث تقویت اثرات تمرین و اصلاح موثرتر هایپرگلایسمی شود.