تاثیر فعالیت های ادراکی- حرکتی در ترکیب با بازخورد بر تعادل دختران دارای اختلال هماهنگی رشدی

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات ادراکی- حرکتی در ترکیب با بازخورد بر تعادل دختران دارای اختلال هماهنگی رشدی بود، به همین منظور 30 دختر دارای اختلال هماهنگی رشدی با توجه به ملاک های موردنظر انتخاب و بطور تصادفی در سه گروه خودکنترل، آزمونگر کنترل و گروه گواه تقسیم شدند. تعادل ایستا و پویای آزمودنی ها با تست لک لک و آزمون راه رفتن پاشنه پنجه ارزیابی شد. سپس گروه آزمایش به مدت 18 جلسه برنامه ی مداخله ای را انجام دادند. پس آزمون همانند پیش آزمون برگزار شد و برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون K-S، تحلیل کواریانس و آزمون تعقیبی استفاده شد. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که در هر دو متغیر تعادل پویا و ایستا هم در تمرین و هم در گروه اثرات معناداری وجود داشت. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که بین گروه خود کنترل و آزمونگر کنترل با گروه گواه در تعادل ایستا و پویا تفاوت معناداری وجود دارد. همچنین در مقایسه بین دو گروه خود کنترل و آزمونگر کنترل در هر دو مولفه تفاوت معناداری وجود داشت. یافته ها نشان داد که تمرینات ادراکی حرکتی همرا با بازخورد در مقایسه با تمرین صرف می تواند باعث عملکرد تعادلی بهتری شود.

مشروعیت حکومت ها (legitimacy) همواره و حداقل از یونان باستان تاکنون به عنوان یکی از مباحث کلیدی دانش سیاسی مطرح بوده است. در جهان اسلام نیز صورت بندی های مختلفی برای انعقاد خلافت ارایه شده است.

این پژوهش می‌کوشد بر اساس روش توصیفی تحلیلی ضمن اشاره به سیر این اندیشه از دوران امویان و انتقال همراه با تغییر مسیر آن به حکومت عباسیان، رویکرد ایمه اطهار (ع) را در این زمینه بررسی ‌کند.

اندیشه موروثی شدن خلافت یکی از اندیشه‌هایی بود که خلفای امویان و عباسیان به منظور توجیه مشروعیت حکومت خود مطرح کردند. آنها با تکیه بر این اندیشه که بنا بر مفهوم ولایت عهدی پدر، فرزندی یا ارث‌بری شکل گرفته بود در طول زمان و نسل‌های پی در پی از حق فرمانروایی بهره‌مند ‌شدند. بهره‌گیری خلفای اموی از این اندیشه که در تقابل با منطق و گفتمان انتصاب الهی بود که توسط ایمه اطهار (ع) ترویج می‌شد.

ایمه (ع) در برابر اندیشه «موروثی بودن خلافت» و همچنین طرح «وراثت اعمام» واکنش نشان داده و در مواضع مختلف به نقد و تقابل با آن پرداختند. همچنین مروری بر روایات نشان می‌دهد ایمه (ع) در تلاش بودند الگوی شیعه یعنی «نص» را نیز ارایه دهند، تا علاوه بر رویکرد سلبی، در مقام نفی نیز به اصول سیاسی مکتب شیعه، جانی تازه ببخشند.