پیشگیری و کنترل ساپرولگنیازیس با تاکید بر رویکرد مدیریت پرورشی و بهداشتی در ماهیان

بیماری ساپرولگنیازیس یکی از قدیمی ترین بیماریهای عفونی گزارش شده در ماهیان است و و عوامل ایجاد کننده آن گونه های جنس ساپرولگنیا هستند. این گروه از قارچ های آبزی از مهم ترین عوامل قارچی بیماریزا در ماهیان بوده که اولین گزارش مستند آن به نیمه قرن هجدهم میلادی برمی گردد و امروزه  حضور آنها از مراکز تکثیر و پرورش ماهیان در نقاط مختلف دنیا گزارش شده است. کنترل این بیماری، با توجه به صدمات اقتصادی آن به صنعت آبزی پروری خصوصا قزل آلا دارای اهمیت است. یکی از قدیمی ترین ترکیبات موثر برای کنترل این بیماری مالاشیت گرین بوده که تا سال 2002 جهت کنترل این پاتوژن در مراکز تکثیر و پرورش ماهیان در کشورهای اروپایی و آمریکا مورد استفاده قرار می گرفت. لیکن به دنبال اثبات دارا بودن اثرات سرطان زایی و سمی بودن، مصرف این ماده در جهان منع گردید. هر چند مطالعات زیادی در خصوص درمان و یافتن ترکیبات دارویی موثر و جایگزین مالاشیت گرین در درمان این بیماری انجام شده است ولی آنچه که کمتر مورد توجه قرار گرفته مکانیسم بروز بیماری، عوامل مستعد کننده بروز و نقش روش های مدیریت پرورش و بهداشتی در مراکز تکثیر و پرورش ماهیان خصوصا آزاد ماهیان در پیشگیری از این بیماری در هچری و ماهیان پرورشی است. در این مطالعه تلاش شده با توجه به مکانیسم بیماریزایی قارچهای جنس ساپرولگنیا و عوامل مستعد کننده بروز ساپرولگنیازیس به نکات مدیریتی پرداخته شود که می تواند سبب پیشگیری و به حداقل رساندن امکان بروز بیماری و تلفات در هچری و ماهیان پرورشی شود.