بررسی متغیرهای روان رنجورخویی، پرخاشگری و مخاطره جویی به عنوان پیش بین های حادثه دیدگی در کارکنان صف شرکت ملی حفاری ایران

هدف پژوهش حاضر بررسی روان رنجورخویی، پرخاشگری و مخاطره جویی به عنوان پیش بین های استعداد حادثه دیدگی کارکنان صف شرکت ملی حفاری ایران می باشد.

طرح پژوهش حاضر همبستگی از نوع پیش بین است که با هدف پیش بینی عضویت گروهی (کارکنان حادثه دیده و حادثه ندیده) و دست یابی به معادله ممیز طراحی شده است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کارگران حادثه دیده و حادثه ندیده صف در شرکت ملی حفاری ایران واقع در اهواز بود که طی پنج سال اخیر (از فروردین سال 1389 تا آبان ماه 1394) در آن شرکت کار می کردند. نمونه پژوهش شامل 145 کارگر حادثه دیده (طی 5 سال گذشته) و 115 کارگر حادثه ندیده بود. برای انتخاب نمونه از گروه های حادثه دیده و حادثه ندیده از روش نمونه گیری تصادفی ساده استفاده شد. کارگران حادثه دیده و حادثه ندیده در نمونه ی پژوهش، به وسیله پرسشنامه های ویژگی های شخصیتی نیو (کاستا و مک کری، 1992)، شاخص پرخاشگری اس سی ال 90 آر و مخاطره جویی (وستیبی و لی، 2003) مورد سنجش قرار گرفتند.

یافته ها:

 داده ها از طریق روش تحلیل ممیز و با استفاده از نرم افزار SPSS-16 تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که تنها از روی متغیرهای روان رنجورخویی و پرخاشگری می توان  استعداد حادثه دیدگی کارکنان را پیش بینی کرد. مخاطره جویی قادر نبود میان کارکنان حادثه دیده و کارکنان حادثه ندیده تمایز قایل شود.

نتیجه گیری:

 با توجه به نتایج پژوهش پیشنهاد می شود به منظور کاهش میزان حادثه دیدگی کارکنان، ویژگی های شخصیتی افراد همچون روان رنجورخویی و پرخاشگری مورد توجه قرار بگیرند.