تربیت یافتگی سیاسی در اندیشه و سیره آیت الله مهدوی کنی

تربیت سیاسی از ساحت های تربیت است که در نظام آموزشی معطوف به جامعه سازی مورد توجه قرار می گیرد. بررسی اندیشه و سیره سیاستمداران که دارای شاخصه های قابل قبول از حیث اعتقادی و اخلاقی هستند، می تواند مولفه هایی برای تربیت سیاسی در اختیار قرار دهد که علاوه بر اعتبار، قابلیت کاربست دارند و به واقع نزدیک هستند. بنابراین، هدف پژوهش حاضر، بررسی مولفه های تربیت یافتگی سیاسی مبتنی بر نظرات و سیره آیت الله مهدوی کنی است. با توجه به وجود منابع مناسب مکتوب در این زمینه، به شیوه نمونه گیری هدفمند، مرتبط ترین آثار مکتوب به جای مانده از آیت الله مهدوی کنی مشتمل بر مباحث تربیت سیاسی انتخاب و پس از پایش اولیه پیکره اصلی داده ها فراهم شد. در نمونه انتخابی، کتاب های تالیفی آیت الله مهدوی کنی، کتاب های نگاشته شده درباره ایشان، مصاحبه ها و تاریخ شفاهی تدوین شده قرار دارد. با انتخاب روش تحلیل مضمون، ضمن مطالعه اسناد و تدوین فیش های مطالعه به عنوان واحد تحلیل، با بهره گیری از وجوه مشترک موجود میان مضامین، در نهایت چهار مفهوم کلی به دست آمد. این مفاهیم عبارتند از (1) شرع محوری با سه مضمون التزام به ادای تکلیف، پایبندی به اصل ولایت فقیه و رعایت حق الناس، (2) اخلاق مداری با چهار مضمون اعتدال پایدار، جذب حداکثری، اخلاص در سیاست ورزی و نتیجه محوری به جای نیت خوانی، (3) قانونمندی با سه مضمون اجتناب از قانون شکنی، عمل بر مبنای قانون و جلوگیری از بی قانونی، (4) انقلابی بودن با چهار مضمون داشتن شم سیاسی، جریت و جسارت انقلابی، قاطعیت در اجرا، خدمت به مردم. نتیجه این پژوهش نشان می دهد الگوی ظاهر شده بین مضامین و مفاهیم متداخل هستند و در امتداد هم قرار دارند؛ بدین ترتیب که در نظر و سیره عملی مورد بررسی، شرع محوری بنای سایر مفاهیم است و انقلابی بودن بر مبنای قانونمندی و اخلاق مداری، بر پایه های شرع و آموزه های دین مبین اسلام بنا می شود.